Waarom moeders van pubers minder bloggen

Ik wil ze niet tellen, de mamablogs. Tienduizenden eerste lachjes, eerste papjes, eerste stapjes en eerste woordjes staan online. Zo ben ik ooit ook begonnen. 

Maar de eerste examenstress? Het eerste liefdesverdriet? De eerste keer neen (of ja) tegen een jointje? Niet dat dit bij ons ... Maar hoe je met dat soort eerste keren als ouder omgaat, daar bestaan niet zo veel blogposts over. 

Waarom?

Privacy, da's zeker een deel van het antwoord. Pubers zetten van alles online, maar dat gebeurt onder eigen beheer. Iemand anders die over hen publiceert? Dat kan natuurlijk niet zomaar. 

Hmmmm. Mijn oplossing is dezelfde als vroeger. Ik toon tekst en foto en vraag om toestemming. Meestal knikken ze al zodra ze er nog maar een half oog op geworpen hebben. Zo veel vertrouwen dat ik hen nooit negatief zal neerzetten. Privacy kan je op heel veel manieren blijven beschermen. 

Tweede verklaring dan maar. Dat je over pubers niets kan schrijven omdat er niets meer gebeurt dat ook online goed staat. 

Haha! Pubers zijn van de leukste en boeiendste mensen die er bestaan. En schattig! Zo schattig als ze groot zijn. Want al die eerste keren en de daarbij horende zenuwen. Examens, donuts kopen, treinrit, scoutsweekend, babysitten, fietstocht. En dan die nieuwe vrienden, nieuwe vormen van vriendschap ook. Muziek waarvan je de naam maar niet kan onthouden, maar wel goed. 'So, there is this meme.' En ook nog het laatste filmpje van een vlogger die je zou moeten volgen. Een vraagstuk uit de les fysica die zij wél kunnen oplossen. De actualiteit waarvan ze soms veel beter op de hoogte zijn dan jij.  

Werkelijk. Pubers staan met al hun vragen midden in de wereld, er gebeurt elke dag wel iets interessants. 

Never a dull moment, dus. Waarom er dan zo weinig moeders met pubers bloggen? De echte reden is heel simpel. Een moeder met pubers heeft de avond niet meer voor zichzelf. Liggen die kleintjes al om 8 uur in bed, dan kan je na een snelle afwas, koekendozen vullen en kousen plooien nog snel een half uurtje achter je laptop. 

Met pubers daarentegen moet je om 8 uur mee op de zetel ploffen. Om naar een historische remake of het zoveelste medische mysterie te kijken. Avond na avond bespreken wij overdreven luid maar lekker gezellig de nukken en niet zo slimme beslissingen van een hele stoet hoofdpersonages. De volgende dag aan het ontbijt geven we met een posh accent de melk door. En na school vraag ik hoor het was via het up and down van the sats, veel leuker zo.

Om dezelfde reden lees ik ook vaak de young adult die ze uit de bib lenen. Wanneer hun zijn zich steeds meer buiten dat van jou afspeelt, zorgen verhaallijnen - op het scherm en op papier - voor een leefwereld die je wél nog deelt. Personages die je samen kent, een taal die je samen spreekt. 

Dus daarom bloggen moeders van pubers zo weinig. 

's Avonds moeten ze boeken lezen. En series kijken.

   

De ontleding van de Oreo

Elke dag moet ik voor Lukas foto's trekken. Van zijn wiskunde-oefeningen. Van natuurlijke symmetrische vormen die hij in en rond het huis gevonden heeft. (Minstens twee was de opdracht. Dat wordt dan vlinder en palmblad.) Van een spellinglijstje. Een collage. Zijn tessalation. (Volgens deze toffe methodiek.)  

Ik moet elke dag foto's trekken, maar heb ook nog een ander lijstje af te werken. (De verhuis terug naar België komt in zicht. Daar komt één en ander bij kijken.) Dus moet hij soms even op die foto's wachten. Te lang wachten. Want de deadline nadert en hij ziet in zijn kamer nog steeds niet in zijn inbox! 

Ik zit drie meter verderop en krijg dan een poëtisch maar dwingend mailtje. 

pls

take

photo

und

send

to

me

Probleem is dat ik zijn mail nog steeds kan negeren. Sinds kort heeft hij daarom een nieuwe techniek. Hij komt het werk op mijn toetsenbord leggen, dan kan ik niet verder. Ik moet wel eerst die foto nemen en doorsturen. 

En kijk wat er vandaag op mijn toetsenbord lag.

Ik vroeg me al af wat er met het pak Oreo's zou gebeuren dat vrijdag in zijn learning package zat. (Nog zoiets waarvoor Jana en Lukas me op vrijdag een mailtje sturen. 'Niet vergeten om mijn leerpakket op de halen, mama!')

'We moesten de Oreo disecteren!' In zijn beste Flemlish. 

Manen van Oreo. Deze song die ze met Ms. Anya tijdens het uurtje muziek inoefenen. Deze schaal der dingen waarop Lukas honderden keren back and forth klikt. En dit digitaal portaal. Nu weet U zeker wel wat het nieuwe project is?

             

Green Shoots

Het nieuwste promofilmpje van de internationale school. Helemaal op het einde zijn Jana en Lukas het beste te zien. 

        

Ivoor

Wij zijn vandaag veertien jaar getrouwd. Enter Google. Dat is een ivoren huwelijk. 

Een olifantentand kan natuurlijk niet. Dan maar een symbolische referentie. In België zou ik hem een pak chocolade geven. Van dat ene merk, U weet wel, met die olifant.

Maar hier in Vietnam is geen Côte d'Or te verkrijgen. En anders zou die reep tussen winkel en koelkast toch al helemaal gesmolten zijn. 

Toen dacht ik aan het geweldige cadeau dat hij me eerder deze week gaf. En om een onverklaarbare reden plots ook aan Amy Winehouse. 

Valerie, dat klinkt toch verdacht veel als Ivory? 

Dicht bij de originele tekst gebleven, maar er natuurlijk wel mijn eigen draai aan gegeven. A mess vervangen door a bless. En ontdekt dat affair mooi rijmt op colour of my hair. Nog wat Flemlish ertussen. Mascara op en gouden microfoon erbij. 

Meer kan / mag ik daar eigenlijk niet over zeggen. Behalve dit: veertien jaar, en nog altijd samen zingen in de keuken.  

     

Among Us

Raar eigenlijk, dat ik sinds terug-online-naar-school nog niet over de e-klassen geblogd heb. Misschien omdat het al de derde keer is? En dat het hier voorlopig lijkt op derde keer, goede keer? 

Jana studeert voor online examens. Tussendoor oefent ze de Hoedown Throwdown. Een pak moeilijker dan de vorige keer. Maar haar vriendin A. zegt elke keer dat ze via het scherm samen studeren: 'Kom, nog een keer dansen.' En zo krijgen ze het toch onder de knie.

Lukas werkt in een nieuwe digitale omgeving. De juf vond het vorige design precies een beetje gedateerd. Hmmmm, moet ze gedacht hebben, nu het online leren weer onder ons is... En ze maakte dit geweldige labyrint (dat Ms. Pascaline trouwens wel héél treffend uitbeeldt). 

Met het nieuwe portaal introduceerde zijn juf meteen ook de nieuwe IPC unit. (IPC = instructions per cycle, oftewel één project 'wereldoriëntatie' per term.) 

Kunt U het ook raden? 

            

Het zussencadeau

Stel dat ik effectief elf keer onze zoon zou hebben... Urenlang zouden ze met elf neuzen in evenveel encyclopedieën zitten. 

Zijn zus weet dat ook. Dus deze keer diende het zelfgemaakte zussencadeau (sinds de fameuze crèmekar een ononderbroken traditie) zich spontaan aan. Twee oude, veel te grote T-shirts van Allerliefste. Een paar textielstiften en ...

Matching PJ shirts. Daarin gingen ze gisteravond slapen.   

     

(Niet) toevallig op hetzelfde vliegtuig

Als hier een handvol lokale besmettingen zijn, wordt dat niet alleen via lockdowns maar ook via track and trace (and quarantine!) zo snel mogelijk ingedamd. Dat betekent: nul privacy. 

In officiële en sociale media verschijnen al je whereabouts. Waar en wanneer je gegeten hebt, met wie. Waar je gaan winkelen bent, wat je daar gekocht hebt. Waar je verbleef: thuisadres, homestay of hotel. Hoe lang en met wie. Waar je bent gaan tanken. Waar en op welke dagen je gewerkt hebt. Met wie. Welk openbaar vervoer je genomen hebt: busmaatschappij, treinuren, vluchtnummer. Naar welke feestjes je bent geweest. Wat je daar gedronken hebt. Of je gedanst hebt. En met wie. 

Publieke track and trace, zodat iedereen voor zichzelf kan nagaan of hij/zij die dagen ook maar enigszins in de buurt van mogelijke besmetting is gekomen. (En zichzelf kan aangeven.) Handig, maar soms ook gênant. 

Want je zult maar eens met een man of acht besmet geraken in een karaokebar, dancing of massagesalon, waar diezelfde avond toevallig ook een paar diensters en masseuses besmet geraken. Omdat er 'close contact' is geweest. Volgens ons code voor prostitutie. 

Is dat al weinig vleiend voor de gewone Vietnamees met de strohoed, dan zeker voor de hogere ambtenaren. En kijk, vandaag, met officiële brief en al. Acht officers zaten, helaas, op hetzelfde vliegtuig als de beruchte, bewuste female massage staff.  

Toevallig? Of hebben ze die acht ambtenaren alsnog snel samen met de masseuses op een vlucht gezet? Geen van de andere passagiers van deze vlucht is besmet! En verder is er natuurlijk helemaal niets gebeurd dat het daglicht niet mag zien...  

           

May the fourth be with me

'4 mei sounds more like a command to me. Vier mij!' tekste ik een vriendin. Ze kent Afrikaans, ze zou die dubbele betekenis in het Nederlands wel begrijpen. 

'Nice!' schreef ze terug. En ook nog dat ik het elk jaar moest opnemen tegen Star Wars Day, dat is internationaal blijkbaar nogal een ding. 

'Jep. May the fourth be with me, and with my beloved family and friends.' 

Ze stuurde hartjes terug. Want dat we vandaag allemaal wel wat force kunnen gebruiken. 

Er zijn over heel Vietnam opnieuw een handvol besmettingen. Letterlijk een handvol. Vijf of zo. Community transmissions na een lek op het quarantaine systeem. Eentje niet ver van bij ons vandaan, in een hoek van An Bang beach. 

Dus sluiten de scholen in Đà Nẵng en Hội An (en een paar provincies in het Noorden) weer collectief hun deuren. Dus werkt Allerliefste weer van thuis uit. (Event met het ministerie in Hà Nội in een handomdraai online opgezet.) Dus worden alle sociale activiteiten opgeschort. (En lassen wij mijn dansfeest af, en Lukas' logeerverjaardagsfeestje.)

Want we weten: hoe sneller en hoe beter we de rangen sluiten, hoe vlugger we er weer vanaf zijn en het normale leven kan weerkeren. Er zijn (nog) geen officiële maatregelen die een effectieve (heel strenge) lockdown aankondigen. Misschien vindt de overheid dat helemaal niet meer nodig, iedereen weet wat te doen.

'You know the drill,' schreef iemand onder een post over het met-wie-waar-wanneer van die ene besmette persoon in An Bang. 'Mask up. Stay home.' Jawel.

Vorig jaar was het precies op 4 mei dat de Vietnamese kinderen na 13 weken sluiting (bij ons online les maar dat was lang niet overal zo) terug naar school mochten. Toen passeerde bovenstaande bewerking op allerlei fora. Dit jaar is het net omgekeerd, we gaan terug online en in lockdown. Geen bewerking nodig. May the force be with all of us.  

Vooravond

Belangrijke dingen moeten in de hoofdstad gebeuren. Dus morgen gaat Allerliefste voor het slotevenement van een jarenlang project naar Hà Nội. Op mijn verjaardag, het kon niet anders.

(Donderdag terug. Net op tijd voor die andere verjaardag.) 

Toen ik van de markt kwam waar ik volgens hen dringend nog wat boodschappen moest doen, stond het lelijke blauwe tl-licht in onze living aan. Op de salontafel drankjes en vers fruit. Op het grote tv-scherm één van mijn favoriete meezingnummers.

'Hebt U een kamer gereserveerd?' vroeg Allerliefste in Vietnamees Engels. 'Welkom.' 

Hij gaf me een doos met daarin 

en mijn eigen karaoke-avond.