Elke dag moet ik voor Lukas foto's trekken. Van zijn wiskunde-oefeningen. Van natuurlijke symmetrische vormen die hij in en rond het huis gevonden heeft. (Minstens twee was de opdracht. Dat wordt dan vlinder en palmblad.) Van een spellinglijstje. Een collage. Zijn tessalation. (Volgens deze toffe methodiek.)
Ik moet elke dag foto's trekken, maar heb ook nog een ander lijstje af te werken. (De verhuis terug naar België komt in zicht. Daar komt één en ander bij kijken.) Dus moet hij soms even op die foto's wachten. Te lang wachten. Want de deadline nadert en hij ziet in zijn kamer nog steeds niet in zijn inbox!
Ik zit drie meter verderop en krijg dan een poëtisch maar dwingend mailtje.
pls
Probleem is dat ik zijn mail nog steeds kan negeren. Sinds kort heeft hij daarom een nieuwe techniek. Hij komt het werk op mijn toetsenbord leggen, dan kan ik niet verder. Ik moet wel eerst die foto nemen en doorsturen.
En kijk wat er vandaag op mijn toetsenbord lag.
Ik vroeg me al af wat er met het pak Oreo's zou gebeuren dat vrijdag in zijn learning package zat. (Nog zoiets waarvoor Jana en Lukas me op vrijdag een mailtje sturen. 'Niet vergeten om mijn leerpakket op de halen, mama!')
'We moesten de Oreo disecteren!' In zijn beste Flemlish.
Manen van Oreo. Deze song die ze met Ms. Anya tijdens het uurtje muziek inoefenen. Deze schaal der dingen waarop Lukas honderden keren back and forth klikt. En dit digitaal portaal. Nu weet U zeker wel wat het nieuwe project is?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten