Vijfde maaltijd

Ik durf het bijna niet te schrijven, dat elk nadeel ook zijn voordeel heeft. 

Want ik weet hoe zwaar het hier voor de meesten is. En ik weet ook van framilie in België dat het allemaal zo lang, te lang duurt. Dat het lastig is, te lastig. Terwijl diezelfde framilie toch ook probeert om niet te veel te klagen. Want ze hebben het al bij al nog goed. Werkzekerheid, huis-met-tuin en nog steeds gezond.

En oh, als ik corona de wereld kon uit helpen, dan deed ik dat natuurlijk meteen. Maar dat deze toestand heel af en toe ook een aangenaam kantje heeft, dat is in ons geval dus wel zo. (Ahum. Ook voor ons zitten er vooral slechte kanten aan, maar ik probeer op deze blog positief te blijven. Al is dat dus heel voorzichtig, met het schaamrood op de wangen.)

Dat de scouts online ging, bijvoorbeeld. Sindsdien gaat Jana weer naar de scouts. 

Eén van de opdrachten: ga in uniform naar school en stuur de leiding een foto. De das die we voor onze eigen, kleine lokale jeugdbeweging ontwierpen, stopte ze meteen in haar boekentas. Zie hierboven.

Nog leuker is het als leiding en leden op zondag samen online gaan. Jana ziet dan de welpen terug die nu allemaal jonggiver geworden zijn. Haar leid(st)ers zijn de givers van een paar jaar geleden. Wat gaat het plots snel als er een gat in de tijd heeft gezeten.

Tegelijk is er precies niets veranderd. Vanachter hun scherm hebben ze het over wie nu allemaal blokjes draagt. Ze spelen de Weerwolven van Wakkerdam. Het voorbije weekend hielden ze zelfs een online kookvergadering!

'Nodig: bloem en een keuken.' Geen idee was ze zullen maken. De leiding houdt het bewust mysterieus. (Voor die leiding trouwens tonnen respect. Elke keer opnieuw, zeg, verschijnen zij online, zo creatief en ook altijd zo positief.) 

Er komt ook nog een pan aan te pas, en zout en water en een deegrol die wij hier niet hebben. Dan maar een lege wijnfles. Stap voor stap leidt de leiding hen door het proces. Een uur later sluiten ze de vergadering af. 

'Een goede week voor iedereen en slaapwel, Jana!' Want voor de rest is het dan drie uur in de namiddag, maar voor haar is het hier al bedtijd. En morgen weer naar school.

'It's a wrap,' zeggen wij. En daarmee bedoelden we dat het weekend erop zit. 'Mag ik die niet nog snel opeten?' smeekt zij. Banaan, choco, pindakaas en sprinkles in de wrap. Als het zo zit, dan eten Allerliefst en ik mee. 

We maken er, zoals vroeger, samen een vijfde maaltijd van. 

             

Keizer Nomissamoht

Een briefje in de bus. Of we mee op schattenjacht gaan. 'Start op het veldje met de bananenplanten achter het roze huis. Groetjes, keizer Nomissamoht.'

Jana en Lukas hadden het meteen door. Dat zijn Simon en Thomas, in omgekeerde spelling! We fietsen van de eerste hint naar de tweede hint naar de derde ...

Bij het sluishuis vinden we niets. Tot de Vietnamese technicus van dienst een briefje boven haalt. Zoeken we dit misschien? Goed dat we onze dassen om hebben, denk ik, dat maakt meteen duidelijk dat we met een spel bezig zijn. 

En effectief, wanneer we bij de zandput komen, voelt het als een echte scoutstocht. 'Oh!' zeg ik, 'achter de Voskenslaan lag ook zo'n bosje met zand. Met de kabouters gingen we heel vaak in 'twoestijntje spelen. Tot het verkaveld werd.'

Het is ook een probleem in Vietnam. De plekken die niet door infrastructuur (of rijstvelden) zijn ingenomen, zijn als speelplek meestal ongeschikt. Ofwel is er een gevaar voor slangen, ofwel is het ontzettend vervuild. Tussen roestig ijzer en gebroken glas is het niet echt veilig. Open en avontuurlijke speelruimte missen onze kinderen hier het meeste.

Maar misschien, knikken leidster Baloe en ik naar elkaar, dat we hier met gesloten schoenen later nog eens terugkeren voor een postjesspel of zo. We klauteren op de zandberg waar we steeds in wegzakken. De kinderen volgen ondertussen alweer het volgende spoor. 

'Ga naar het graf van Ông Võ Ất.' En van daar door het bosje naar beneden, maar 'pas op voor de gigantische cactussen!' Ik glimlach. Gentse scoutsleiding zou dit soort instructies waarschijnlijk niet zo snel in een zoektocht verwerken. Ze zouden ook geen briefje aan een draaiende ventilator aan het plafond hangen. En de schat zou allicht geen tweeduizend đồng zijn.

Tweeduizend đồng! Daar kun je nog geen ei mee kopen. Dus halen we zelf ijsjes met Oreo en muntsmaak en spelen we Cluedo waarvan we nu pas doorhebben hoe je dat correct moet uitspreken. Zalig. Die leidster Baloe, da's een ferme. 

De volgende dag stuur ik haar nog een berichtje. 'Namens keizer en keizerin Sakulanaj, dank je wel!'

          

Koreaans casino

Als de Koreanen na corona terug komen, kunnen ze meteen weer in de casino's langs de kustbaan duiken. Er worden momenteel aan hoog tempo nieuwe gokpaleizen bij gebouwd. Ook in de toekomst moet nog steeds veel geld wit gewassen worden. 

Voorlopig staan ze leeg. Zonde, want hier kun je makkelijk doen alsof je stinkend rijk bent. Een briefje van duizend đồng is nog geen 4 eurocent. 

Wij kleedden ons om. Tekenden from sweet memories ons eigen spelrooster. Rolden twee dobbelstenen van twintig. En vergokten bijna al ons geld. Echt Vietnamees geld. In totaal toch zeker een euro of twee.

Vlotjes op het veld

Daags na de storm moeten ook daken van scholen hersteld worden en klassen gedweild. Geen school dus. En àlle rijstvelden onder water... 

Snel! Lege watertonnen verzamelen! Handdoeken mee! Scoutsdas aan! Naar het huis van Baloe!  

Na een uur of twee zijn alle sjorringen gelegd en hebben we nog veel meer kinderen opgetrommeld. Samen dragen ze het vlot eerst naar het zwembad. Test. 

Het vlot blijft drijven! Meer zelfs. De constructie houdt twee tot drie kinderen. We kunnen wedstrijden houden. Om ter eerst een lengte overbruggen, chronometer in de aanslag.

Race na race na race wordt het steeds ingewikkelder, wilder, spannender. Waterpistolen worden bovengehaald om elkaar tegen te werken. Teams wisselen van samenstelling. De regels worden aangepast. Er mogen wel en dan weer niet hulpmiddelen gebruikt worden. Allerlei nieuwe disciplines worden uitgevonden. De laatste is die met het overtouw waaraan de teams zich mogen voortrekken. 

En de winnaars zijn... Lily, Sky en Jana! De enige meisjes tussen een bende uitgelaten jongens halen 24 seconden en 54 honderdsten. Onklopbaar record, eens zien of ze dat ook op de rijstvelden halen.

'Tuttut,' zeggen de leidsters. 'Geen wedstrijden meer.' Alle negen samen dragen de kinderen het vlot naar een dijk tussen twee velden. We kiezen de kant met de minste stroming. 'Eerst de twee lichtste jongens, eens kijken wat dat geeft.'  

Op het vlot zelf moeten de kinderen niet eens peddelen. Zich gewoon laten afdrijven. En dan door Lukas weer binnen laten halen. 

Hij heeft namelijk een wondje aan de voet met de plastic zak. Om een infectie te voorkomen kan hij niet meer in het water. (Alles overstroomd is het eigenlijk een grote, open riool. Vol stront, kadavers en ander afval.) Dan maar de laatste meters van onze bol sjortouw vasthouden. Het meertouw. 

Het is maar goed dat de kinderen op het vlot niets moeten doen. Al meteen tijdens de eerste vaartocht schiet een van de blauwe tonnen naar boven. De zwembadtest was blijkbaar zo intens dat er al slijtage is. 

'Let it go!' schreeuwen we naar het jongetje dat achter de waterton wil aangaan. 'Don't try to catch it! Just stay on the raft!' In gedachten zien Baloe en ik al één van onze welpen zo in het water vallen. En dat terwijl we kort daarvoor nog een paar Vietnamese buren weggelachen hadden, die nieuwsgierig waren komen kijken en vroegen of we wel aan zwemvesten gedacht hadden. 

Gelukkig kunnen we ze weer veilig binnen halen. Net als de ton die honderd meter van ons afdrijft. Met de brommer een paar weggetjes afrijden, dan is dat snel terug gebracht en weer op zijn plek gesjord. De kinderen gaan nu duo per duo op het vlot. Lukas viert het touw en haalt in.

Vieren en inhalen. Vieren en inhalen. 'Laat ze maar wat langer dobberen,' zeg ik als het eindelijk aan Simon en Jana is. 'Na hen komt er toch niemand meer. En Jana heeft zo veel gesjord.' Lukas viert het touw tot hij niet meer kan. 

Daar drijven ze in de verte. 

Zand en zout

'Om vier uur op het strand. Met nog wat andere kinderen erbij kunnen we twee teams maken.' Het werd uiteindelijk jongens-tegen-meisjes. 

Want die vriendinnen, die zijn sinds haar verjaardagsfeest zo enthousiast dat ik ze met één bericht kan optrommelen. En de jongens, dat zijn drie Belgische musketiers die aan elkaar genoeg lijken te hebben. 

Drie-tegen-vier, dat lijkt oneerlijke competitie maar was toch aan elkaar gewaagd. Heerlijk hoe die kinderen zich in het spel smijten. Soms letterlijk, met hun lijf en leden in het zand. En anders figuurlijk.

Die meisjes met hun lange lokken en in hun bh, omdat ze hun haren en t-shirt zeenat wilden maken. Uitwringen, dan is die pot sneller met water gevuld. Of de jongens die voor de volgende opdracht dat natte, schurende shirt opnieuw aantrekken, omdat die meer zand kan dragen. Slordig uitkappen, zo raakt die pot niet echt veel sneller gevuld. 

Toen de meisjes weer al hun kleren aanhadden... en de jongens er in de laatste spannende en beslissende seconden afval bijhaalden. Bijna alles kon en mocht en niemand gaf om de eindstand.

Dáárom zetten we hier nu onze eigen scouts op, met ouders in de leiding. We hadden ze een lepel gegeven, U weet wel, een klassieker onder de estafettes, maar stiekem gehoopt dat ze in het heetst van de strijd ook andere tactieken zouden gebruiken. 

En jawel, zie tekst en foto's hierboven. Dat met de rondzwierende dweil, zout en zand overal, daar heb ik geen beelden van en kan ik ook met woorden moeilijk beschrijven. Zo plezant. Dat ze er nu al een paar weken volop voor gààn, zich onbekommerd van-de-rest-niets-aantrekken maar wel vol-lé-dig aan het spel geven, dat belooft. 

(En maakt de voltallige leidingsploeg ge-wél-dig gelukkig.) 

    

Knal

Derde en laatste verjaardagsfeestje in Vietnam. 'Go out with a bang!' vroeg ze ons. Dus zetten Allerliefste en ik ons aan het takraden. Een nachtspel. 

Iets met walkie-talkies, twaalf letters, krijt, een QR-code, tikkers, dansinstructies, video call met haar meter, zaklampen, opduiken, fluohesjes, rekenopdracht, pincode, bericht van haar peter, het internationale radio alfabet en een zakje chips.

Zo begon het. In het lokale winkeltje waar ik ze nietsvermoedend met een boodschappentas en een paar honderdduizend đồng naartoe gestuurd had. Zoals afgesproken stak de uitbaatster er eentje met umami smaak bij. De A omcirkeld en achterop een envelop.

'Is dit het begin van het spel?' vroegen ze Allerliefste, die de zes jonge meisjes met niet meer dan een handdoek rond hun badpakheupen voor alle veiligheid toch maar vanop een afstand in de gaten had gehouden.

'I guess so... Wat zit er in die envelop misschien?' Dat ze snel terug naar huis moesten komen, zaklamp en sportschoenen erbij halen. In de koffer van de walkie-talkies stak het radio alfabet en vonden ze de letter S.

Zenuwachtig giechelen, de spanning steeg. Eén team moest het veld in, het andere op het balkon. Contact houden over de radio, om de krijtletters onderweg door te geven. Maar opgelet, Allerliefste en ik konden hen tikken en dan was het gedaan met letters door zeggen. 

Onze zwakte, wat ze in hun voordeel konden gebruiken, was dat we fluohesjes aanhadden. Vanuit het veld maar ook vanop het balkon, konden ze ons met hun zaklampen zoeken en onze positie aan elkaar doorgeven.

We hoorden ze niet alleen door de walkie-talkies maar ook gewoon over het veld naar elkaar roepen. 'I see Ellen hiding in the bushes! Pas op, Jana's papa staat achter de bocht!' We konden ze toch een paar keer stevig doen schrikken, ik heb een nieuw Engels woord geleerd, 'to scarejump somebody.' 

Het gegil klonk over de hele wijk, zo hard dat een paar buren buiten kwamen kijken wat er aan de hand was. Gewoon, aan het spelen. 

Toen ze alle letters hadden - sommige twee keer omdat ze onder al die druk vergeten waren om ze met hun eigen stukje krijt te doorkruisen - en ze die met een beetje hulp in de juiste volgorde kregen, zagen ze L O O K   U P S T A I R S. 

Op zolder een vergrendelde telefoon - uit mijn hoesje gehaald, dus onherkenbaar. Met instructies om de pincode te ontcijferen. De som van alle hun geboortedata (die ik allemaal verzameld had!) en iets met haar geboortemaand. Toen zagen ze dit startscherm.

Haar peter stuurde een foto die iets met het zwembad deed vermoeden. Toen ze hun danspassen aan haar meter hadden getoond, werd duidelijk dat ze een duikbril moesten aandoen. Tegen dan hadden ze het al gezien. Op de bodem lag een met stenen verzwaard waterdicht doosje. Daarin een QR code.

Toen ze die ein-de-lijk gescand hadden en op Netflix uitkwamen, waren ze unaniem. 'What?! Zo veel gedoe voor de titel van de film?' Maar dat het wel heel leuk was. 'Weet je,' zei Bí, 'you should do this once a month.'

Oh, ik wil wel. Nog een keer spelen bedenken en op mijn postje zitten wachten. En die zes meisjes, samen zo'n schone schone patrouille. 

De volgende dag, na de pannenkoeken met de kaarsen, organiseerden ze hun eigen spelletjes. Caterpillar, de Engelse naam die Jana aan het Vlaamse zwaaierke of Katteke Wuif gegeven heeft. Samen met Sardientje en Kiekeboe een alternatieve vorm van verstoppertje die ze nu ook bij haar Vietnamese geïntroduceerd heeft. 

En Pictionary, wie het antwoord weet moet in het water springen. Nog eens dat dansje. 

Ah, wat een schone patrouille.

 ***** Dikke merci, lady L. en pepe P., om stand-by te staan. Even voelde het alsof jullie hier waren! Als dat nu eens echt zou kunnen... *****