Vlotjes op het veld

Daags na de storm moeten ook daken van scholen hersteld worden en klassen gedweild. Geen school dus. En àlle rijstvelden onder water... 

Snel! Lege watertonnen verzamelen! Handdoeken mee! Scoutsdas aan! Naar het huis van Baloe!  

Na een uur of twee zijn alle sjorringen gelegd en hebben we nog veel meer kinderen opgetrommeld. Samen dragen ze het vlot eerst naar het zwembad. Test. 

Het vlot blijft drijven! Meer zelfs. De constructie houdt twee tot drie kinderen. We kunnen wedstrijden houden. Om ter eerst een lengte overbruggen, chronometer in de aanslag.

Race na race na race wordt het steeds ingewikkelder, wilder, spannender. Waterpistolen worden bovengehaald om elkaar tegen te werken. Teams wisselen van samenstelling. De regels worden aangepast. Er mogen wel en dan weer niet hulpmiddelen gebruikt worden. Allerlei nieuwe disciplines worden uitgevonden. De laatste is die met het overtouw waaraan de teams zich mogen voortrekken. 

En de winnaars zijn... Lily, Sky en Jana! De enige meisjes tussen een bende uitgelaten jongens halen 24 seconden en 54 honderdsten. Onklopbaar record, eens zien of ze dat ook op de rijstvelden halen.

'Tuttut,' zeggen de leidsters. 'Geen wedstrijden meer.' Alle negen samen dragen de kinderen het vlot naar een dijk tussen twee velden. We kiezen de kant met de minste stroming. 'Eerst de twee lichtste jongens, eens kijken wat dat geeft.'  

Op het vlot zelf moeten de kinderen niet eens peddelen. Zich gewoon laten afdrijven. En dan door Lukas weer binnen laten halen. 

Hij heeft namelijk een wondje aan de voet met de plastic zak. Om een infectie te voorkomen kan hij niet meer in het water. (Alles overstroomd is het eigenlijk een grote, open riool. Vol stront, kadavers en ander afval.) Dan maar de laatste meters van onze bol sjortouw vasthouden. Het meertouw. 

Het is maar goed dat de kinderen op het vlot niets moeten doen. Al meteen tijdens de eerste vaartocht schiet een van de blauwe tonnen naar boven. De zwembadtest was blijkbaar zo intens dat er al slijtage is. 

'Let it go!' schreeuwen we naar het jongetje dat achter de waterton wil aangaan. 'Don't try to catch it! Just stay on the raft!' In gedachten zien Baloe en ik al één van onze welpen zo in het water vallen. En dat terwijl we kort daarvoor nog een paar Vietnamese buren weggelachen hadden, die nieuwsgierig waren komen kijken en vroegen of we wel aan zwemvesten gedacht hadden. 

Gelukkig kunnen we ze weer veilig binnen halen. Net als de ton die honderd meter van ons afdrijft. Met de brommer een paar weggetjes afrijden, dan is dat snel terug gebracht en weer op zijn plek gesjord. De kinderen gaan nu duo per duo op het vlot. Lukas viert het touw en haalt in.

Vieren en inhalen. Vieren en inhalen. 'Laat ze maar wat langer dobberen,' zeg ik als het eindelijk aan Simon en Jana is. 'Na hen komt er toch niemand meer. En Jana heeft zo veel gesjord.' Lukas viert het touw tot hij niet meer kan. 

Daar drijven ze in de verte.