Knal

Derde en laatste verjaardagsfeestje in Vietnam. 'Go out with a bang!' vroeg ze ons. Dus zetten Allerliefste en ik ons aan het takraden. Een nachtspel. 

Iets met walkie-talkies, twaalf letters, krijt, een QR-code, tikkers, dansinstructies, video call met haar meter, zaklampen, opduiken, fluohesjes, rekenopdracht, pincode, bericht van haar peter, het internationale radio alfabet en een zakje chips.

Zo begon het. In het lokale winkeltje waar ik ze nietsvermoedend met een boodschappentas en een paar honderdduizend đồng naartoe gestuurd had. Zoals afgesproken stak de uitbaatster er eentje met umami smaak bij. De A omcirkeld en achterop een envelop.

'Is dit het begin van het spel?' vroegen ze Allerliefste, die de zes jonge meisjes met niet meer dan een handdoek rond hun badpakheupen voor alle veiligheid toch maar vanop een afstand in de gaten had gehouden.

'I guess so... Wat zit er in die envelop misschien?' Dat ze snel terug naar huis moesten komen, zaklamp en sportschoenen erbij halen. In de koffer van de walkie-talkies stak het radio alfabet en vonden ze de letter S.

Zenuwachtig giechelen, de spanning steeg. Eén team moest het veld in, het andere op het balkon. Contact houden over de radio, om de krijtletters onderweg door te geven. Maar opgelet, Allerliefste en ik konden hen tikken en dan was het gedaan met letters door zeggen. 

Onze zwakte, wat ze in hun voordeel konden gebruiken, was dat we fluohesjes aanhadden. Vanuit het veld maar ook vanop het balkon, konden ze ons met hun zaklampen zoeken en onze positie aan elkaar doorgeven.

We hoorden ze niet alleen door de walkie-talkies maar ook gewoon over het veld naar elkaar roepen. 'I see Ellen hiding in the bushes! Pas op, Jana's papa staat achter de bocht!' We konden ze toch een paar keer stevig doen schrikken, ik heb een nieuw Engels woord geleerd, 'to scarejump somebody.' 

Het gegil klonk over de hele wijk, zo hard dat een paar buren buiten kwamen kijken wat er aan de hand was. Gewoon, aan het spelen. 

Toen ze alle letters hadden - sommige twee keer omdat ze onder al die druk vergeten waren om ze met hun eigen stukje krijt te doorkruisen - en ze die met een beetje hulp in de juiste volgorde kregen, zagen ze L O O K   U P S T A I R S. 

Op zolder een vergrendelde telefoon - uit mijn hoesje gehaald, dus onherkenbaar. Met instructies om de pincode te ontcijferen. De som van alle hun geboortedata (die ik allemaal verzameld had!) en iets met haar geboortemaand. Toen zagen ze dit startscherm.

Haar peter stuurde een foto die iets met het zwembad deed vermoeden. Toen ze hun danspassen aan haar meter hadden getoond, werd duidelijk dat ze een duikbril moesten aandoen. Tegen dan hadden ze het al gezien. Op de bodem lag een met stenen verzwaard waterdicht doosje. Daarin een QR code.

Toen ze die ein-de-lijk gescand hadden en op Netflix uitkwamen, waren ze unaniem. 'What?! Zo veel gedoe voor de titel van de film?' Maar dat het wel heel leuk was. 'Weet je,' zei Bí, 'you should do this once a month.'

Oh, ik wil wel. Nog een keer spelen bedenken en op mijn postje zitten wachten. En die zes meisjes, samen zo'n schone schone patrouille. 

De volgende dag, na de pannenkoeken met de kaarsen, organiseerden ze hun eigen spelletjes. Caterpillar, de Engelse naam die Jana aan het Vlaamse zwaaierke of Katteke Wuif gegeven heeft. Samen met Sardientje en Kiekeboe een alternatieve vorm van verstoppertje die ze nu ook bij haar Vietnamese geïntroduceerd heeft. 

En Pictionary, wie het antwoord weet moet in het water springen. Nog eens dat dansje. 

Ah, wat een schone patrouille.

 ***** Dikke merci, lady L. en pepe P., om stand-by te staan. Even voelde het alsof jullie hier waren! Als dat nu eens echt zou kunnen... *****