Ik wil ze niet tellen, de mamablogs. Tienduizenden eerste lachjes, eerste papjes, eerste stapjes en eerste woordjes staan online. Zo ben ik ooit ook begonnen.
Maar de eerste examenstress? Het eerste liefdesverdriet? De eerste keer neen (of ja) tegen een jointje? Niet dat dit bij ons ... Maar hoe je met dat soort eerste keren als ouder omgaat, daar bestaan niet zo veel blogposts over.
Waarom?
Privacy, da's zeker een deel van het antwoord. Pubers zetten van alles online, maar dat gebeurt onder eigen beheer. Iemand anders die over hen publiceert? Dat kan natuurlijk niet zomaar.
Hmmmm. Mijn oplossing is dezelfde als vroeger. Ik toon tekst en foto en vraag om toestemming. Meestal knikken ze al zodra ze er nog maar een half oog op geworpen hebben. Zo veel vertrouwen dat ik hen nooit negatief zal neerzetten. Privacy kan je op heel veel manieren blijven beschermen.
Tweede verklaring dan maar. Dat je over pubers niets kan schrijven omdat er niets meer gebeurt dat ook online goed staat.
Haha! Pubers zijn van de leukste en boeiendste mensen die er bestaan. En schattig! Zo schattig als ze groot zijn. Want al die eerste keren en de daarbij horende zenuwen. Examens, donuts kopen, treinrit, scoutsweekend, babysitten, fietstocht. En dan die nieuwe vrienden, nieuwe vormen van vriendschap ook. Muziek waarvan je de naam maar niet kan onthouden, maar wel goed. 'So, there is this meme.' En ook nog het laatste filmpje van een vlogger die je zou moeten volgen. Een vraagstuk uit de les fysica die zij wél kunnen oplossen. De actualiteit waarvan ze soms veel beter op de hoogte zijn dan jij.
Werkelijk. Pubers staan met al hun vragen midden in de wereld, er gebeurt elke dag wel iets interessants.
Never a dull moment, dus. Waarom er dan zo weinig moeders met pubers bloggen? De echte reden is heel simpel. Een moeder met pubers heeft de avond niet meer voor zichzelf. Liggen die kleintjes al om 8 uur in bed, dan kan je na een snelle afwas, koekendozen vullen en kousen plooien nog snel een half uurtje achter je laptop.
Met pubers daarentegen moet je om 8 uur mee op de zetel ploffen. Om naar een historische remake of het zoveelste medische mysterie te kijken. Avond na avond bespreken wij overdreven luid maar lekker gezellig de nukken en niet zo slimme beslissingen van een hele stoet hoofdpersonages. De volgende dag aan het ontbijt geven we met een posh accent de melk door. En na school vraag ik hoor het was via het up and down van the sats, veel leuker zo.
Om dezelfde reden lees ik ook vaak de young adult die ze uit de bib lenen. Wanneer hun zijn zich steeds meer buiten dat van jou afspeelt, zorgen verhaallijnen - op het scherm en op papier - voor een leefwereld die je wél nog deelt. Personages die je samen kent, een taal die je samen spreekt.
's Avonds moeten ze boeken lezen. En series kijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten