Dag garnalenhuis

Tussen dit en dit bericht gooiden wij drastisch onze planning om. 

Normaal gezien zouden we in het weekend van 1 augustus verhuizen. We zouden een week tevoren thuiskomen van vakantie. Allerliefste zou terug naar het kantoor gaan, ik zou de was draaien, de kinderen zouden hun speelgoed selecteren en samen zouden we dozen inpakken.

Maar toen dook Covid-19 weer onverwacht op in Vietnam en wisten we dat er opnieuw heel snel heel doortastende maatregelen zouden komen. 

Als we niet binnen het komende etmaal verhuisd raakten, zouden we nog weken - wie weet zelfs maanden - moeten wachten. En we keken er net zo naar uit! 

Ons huis werd precies steeds kleiner. Of de kinderen werden steeds groter, dat kan ook. Of we verzamelden iets meer spullen. Hoe dan ook, we hadden wat meer ruimte nodig. 

Want kijk naar dat grondplan, eigenlijk woonden we in een gelijkvloers appartement. Mét tuin mét zwembad, dat wel. Maar ook bovenburen waardoor we onrustig sliepen. Lawaai om 11 uur 's avonds, om 3 uur 's nachts, om 5 uur 's morgens. 

Dat was nu eenmaal wat we vóór de coronacrisis konden betalen. Want tenzij je erin slaagt om the Vietnamese way te gaan, is de huizenmarkt in Hội An en Đà Nẵng vrij duur. Voor buitenlanders worden de prijzen namelijk mee bepaald door vakantiehuizen. Verhuren aan toeristen brengt meer op dan een contract op lange termijn.

Nu die vakantiehuizen leeg staan, dalen de opgepompte prijzen. Voor hetzelfde bedrag kunnen wij eindelijk een echt huis huren. Eén waar we - zéker in tijden van lockdown - wat meer leefruimte zouden krijgen. Als we het haalden...

'Binnenkort sluiten ook de notaris en alle administratieve diensten, dan kunnen we ons niet meer registreren.' Toen had Allerliefste de nieuwe huisbaas al lang gevraagd of we er vroeger in konden trekken. Die huidige bewoners, toeristen uit Hanoi, zouden toch wel ook zo snel mogelijk naar huis willen, niet? 

'Ja!' tekstte de nieuwe huisbaas terug. 'En haast jullie, het wordt een kwestie van uren.'

Nu weet ik dat je bij een verhuis logisch te werk moet gaan. Alle boeken gaan in een doos waarop je 'woonkamer' krabbelt. De potten en pannen en het bestek in een doos voor de 'keuken'. Enzovoort.

Om te beginnen verhuizen wij hier met kisten en koffers. Slechts een handvol kartonnen dozen van verschillende formaten, verzameld in de supermarkt. Daarnaast was er gewoon geen tijd om het gestructureerd aan te pakken. De administratie belandde tussen het ondergoed, de reservebanden voor onze fietsen bij het zoutvat en de fles olijfolie. 

We smeten alles door elkaar en renden - letterlijk - met gerief over en weer. Met mondmasker op, in 40 vochtige graden. Onze kleren doorweekt. 

Van en naar de auto. Van en naar zo'n kamionetje dat we ook nu weer besteld hadden. Deze keer alleen geen tijd om van die stijlvolle foto's te trekken.

Waar ik wel nog snel foto's van nam...

Lukas' verzameling plattegronden en kaarten, van Gent en de wereld

Jana's bord vol herinneringen van vriend(inn)en, uit Gent en de wereld

We zijn er toch redelijk in geslaagd om van die kleine, anonieme plek iets te maken.

Dag lievelingsraam. 

Dag lady Buddha, dank om zo goed voor ons te zorgen. 

Dag Place de la Concorde. 

Dag feestjes op de koer.

Dag buurjongen, het ga je goed.

Dag garnalenhuis.