Villa

Ons nieuwe huis is geen gewoon huis.

 

Te veel vakantiegevoel, zeggen de kinderen.

Buiten Corona-tijden wordt deze villa aan toeristen verhuurd. Normaal slapen hier zes Hollanders. Een familie Canadezen. Of Koreanen. Onbetaalbaar. Maar dus wel mét uitzicht, mét zwembad, mét beddengoed en handdoeken, mét borden en bestek. Ik verzeker de kinderen dat we er snel iets persoonlijks van zullen maken. We beginnen bij hun kamers.

Te veel ramen en glimmende oppervlakten, vind ik.

Ik zou die nog een keer moeten opblinken. Als ik eenmaal van onze spoedverhuis bekomen ben. Bekomen van het inrichten en re-organiseren. Het personaliseren van de kinderkamers. Ik ben op een paar dagen tijd weer drie kilo afgevallen. Vooraleer ik met een emmer op een ladder klim, moeten die er eerst weer bij.

Te groot, volgens Allerliefste.

Onze koffers en kisten staan niet meer aan het voeteneinde van ons bed, waardoor ik me naar mijn kant moest wurmen. De tafel moet niet meer voor elke maaltijd helemaal ontruimd worden. De vensterbanken moeten niet meer als kast dienen. In de keuken geen tekort aan werkblad, de salontafel kan hier gewoon salontafel zijn. In de kleerkasten liggen de handdoeken niet meer onder de T-shirts die onder de topjes onder het ondergoed liggen. Met zoveel ruimte is Allerliefste verloren. Waar zit wat? In echte kasten?! Tijd voor een rondleiding of vier.  

Te veel licht, voor een fotograaf.

Het maakt de ruimtes heerlijk zonnig, maar daar is op foto's weinig van te zien. Zo veel tegenlicht dat U ook ons uitzicht op de rijstvelden moeilijk kunt zien. Maar op algemeen verzoek hier toch een reeks...

 

Doe Uw ogen dicht en rij met Uw fiets verloren door kleine Vietnamese steegjes. Langs rijstvelden waar het groenste groen ter wereld staat te wuiven. Aan de oever van een sloot zitten vissers op hun hielen. Bijna helemaal onder water staat een buffel die U eerst niet opmerkt. Twee zwarte neusgaten en scherpe hoorns, dat is alles. Er is een kleine boerderij waar kuikens gekweekt worden. En dan plots, een houten huis. 

Over de beek loopt een oprit naar een poort die U opzij moet schuiven. Zwaar en log. Op de treden liggen schuine roosters waarop een brommer makkelijk binnen rijdt. Wij parkeren onze fietsen naast een grote houten bank.

Springen we eerst in het zwembad of gaan we toch maar braaf naar boven, naar binnen?

Soms slaat de pomp van het zwembad onverwacht aan, dat is verschieten. Er borrelt dan plots water uit de molenstenen op de rand en als U toch al moest plassen, kan het ineens dringend worden. Geen nood, onder de trap zijn een toilet en douche verwerkt. 

 

Verderop is er een lange houten tafel, gemaakt uit één stevige boom. Boven de zitbank achter die tafel een kaart van onze wijk. An My Village. Daarnaast een buitenkeuken in beton. Onze twee kleine stenen barbecuepotten verzinken daar haast in het niets. 

 

Doe Uw helm en mondmasker uit. Zet Uw schoenen op het rek, we gaan naar boven. Alleen in het regenseizoen moet U uw jas aan de kapstok hangen, anders stapt U zo binnen in onze keuken.

 

Onthou, veel tegenlicht, die kleuren krijg ik maar niet goed. Maar die kloeke houten tafel! En het zicht voor wie de afwas doet!

 

De keuken loopt over in de leefruimte. Veel licht en blinkende oppervlakten die dus nog gepoetst moeten worden. Zalig grote en zachte (!!) zetels. Een balkon waar onze oude tuintafel net past. We eten er ontbijt, lunch, vieruurtje en avondeten. 

 

Altijd. Ook als het regent. 

 

 

Aan de andere kant van de keuken een vide van glas, waardoor U de kinderen in het zwembad kunt zien springen. 

Daarnaast de ouderlijke / echtelijke slaapkamer. Het is niet de master bedroom, die is handig ingenomen door de dochter. Wel heb ik het bed eerst netjes opgemaakt. Het is zo groot dat de lakens op maat gemaakt zijn. 

Zoals in menig Vietnamees huis ook hier een overvloed aan badkamers. Deze keer gelukkig mét glazen wand die de douche afschermt. Toiletbril, WC-papier, tandenborstel worden níet elke keer nat, wat een verademing. En overal een groot stenen bad, wat een luxe.  

Een verdieping hoger komt de trap uit op een gigantische overloop. Prachtige bibliotheek, bamboe tapijt, zachte zetels en dat zicht. Een ruimte die ik graag wou inpalmen. En omdat ik beneden al naar het toilet geweest was en meestal sowieso niet in elke hoek plas, heb ik daar maar mijn bureau gezet en de kast naar mijn hand. 

De keramiek vazen en beelden een andere plaats gegeven, lichten gedoofd en boeken, spelletjes, knutselgerief, lesmateriaal in de vakken geschoven. Ook hier weer zó blij dat we gewoon rechtstreeks aan onze spullen kunnen.  

Als ik aan mijn bureau zit, ligt Lukas' kamer links van mij. Hij slaapt het liefste onder het muskietennet, of beter: de muskietentent die we op zolder vonden. Zijn bed is daardoor veel lastiger op te maken. Niet dat ik dat anders elke dag zou doen, alleen voor de foto. 

Toen bleek dat ik alleen de blauwe koffers niet in de kasten kreeg, maakte ik er bij Lukas een thema van. Vietnamese kleren voor chique gelegenheden in de etalage. Zijn kartonnen draaitafel en persoonlijke herinneringen erbij. 

Na twee keer slapen voelde hij zich thuis. 

Rechts van de overloop slaapt Jana. Op een matras van 2 meter en 20 centimeter. Met een zicht van bijna 360 graden. Een ingebouwd bureau aan het hoofdeinde van haar bed. Een lig- / leesbank bij een panoramisch raam. Een eigen balkon waar ze wat planten kweekt. En genoeg vrije ruimte voor een artistieke hoek. 

Ze heeft die kamer slim uitgekozen.

Nog een verdieping hoger één grote ruimte onder een rieten dak. Er staan twee bamboebedden waarop je met enkele kussens normaal gezien hoort te relaxen. 

De kinderen wilden geen rustruimte maar een speelzolder. 'Ons clubhuis!' Ik hing hun vliegers aan het gebinte en droeg 20 kilo Lego al die trappen op. 'Bouwen jullie alvast?' zei ik tegen Allerliefste en de kinderen. 'Dan maak ik mijn waskot.'

Het is misschien vreemd om ook daar lyrisch over te doen. Maar gezien het aantal machines dat je in dit klimaat moet draaien, ben ik erg gelukkig met vele meters wasdraad in de zon.

Aan de andere kant van de zolder / de bamboeplatforms / het clubhuis / de legostad ligt het paradepaardje van dit vakantiehuis. Dakterras met jacuzzi. Niet dat ik daar nu blasé over wil doen, wij zijn er al twee keer ingesprongen en dat voelt als vakantie in eigen huis. 

Maar héél dit huis is zo'n grote luxe! En nog élke dag zeg ik tegen al wie het wil horen (en niet wil horen) hoe blij ik ben! Die keuken, zo handig! De kleerkasten, wow! Een ruime eettafel, zalig! Mijn eigen plek, oh! Iedereen genoeg plek! 

In deze tijden van corona lockdowns maakt ons dat ongelooflijk gelukkig.