Ik heb een prachtige stem

Als onze familie hier zou wonen, hadden we nog meer feestdagen achter de kiezen. Nu bleef het beperkt tot personeelsfeest, buurtfeest, schoolfeest.

We waren goed voorbereid. Lucky money in een rood envelopje, karaokenummers in ons hoofd. Laat die kinderen met hun bedelgrote ogen maar komen, duw die microfoon gerust onder onze neus.

De zoon zou Hello Muddah, Hello Faddah zingen, de dochter iets met een ironische ondertoon (Let it go of zo, karaoke mag je niet al te serieus nemen) en ik zou Eurovisie '86 achterna gaan. Het exotische van Frans, daar houden ze van.

Helaas, als je J'aime la vie zoekt, kom je uit op een versie met tekst én zang. Een volwaardig karaoke kanaal heeft Sandra Kim niet. Ik zou dus boven haar stem moeten uitzingen hoeveel ik van het leven hou, thuis toch maar eerst even oefenen. Na de elfde keer is het resultaat nog altijd niet perfect, maar goed genoeg.

Op het feest zelf hoor ik door de microfoon niet wat het publiek hoort, maar ik denk wel dat het overkomt. Alsof ik echt vijftien jaar ben, zo overtuigd zing ik. Alleen een vette jaren '80 kuif ontbreekt. 'You really have an amazing voice,' zegt iemand achteraf.

Ik kijk verbaasd, zo goed zing ik nu ook weer niet. Zat er op de microfoon zo veel echo dat het al mijn uitschuivers maskeerde? (Daarvoor dient die echo tenslotte.) Thuis vertelt Allerliefste de ware toedracht. Mijn microfoon stond uit, het publiek hoorde enkel la Kim en dacht dat ik dat was. Woo-ooowooooow! La vieieieie... Si tuuuuuu e-e-e-es làààààààà! 

Nu kan ik op feestjes dus nooit meer karaoke zingen. Of toch niet echt. Wil ik mijn reputatie in stand houden dan moet ik het ofwel bij deze ene keer laten, ofwel reeds voorgezongen versies kiezen en steeds mijn microfoon uitzetten.

Ik denk dat ik voor dat laatste ga, geloofwaardig playbacken is tenslotte ook een kunst. Suggesties voor nummers met grootse gebaren en geweldige stemmen altijd welkom. Ik heb tot Tết volgend jaar om me voor te bereiden.