Het is de derde en laatste keer dat ik zo lyrisch kan doen over september. Met zijn straten vol rijst en bedrijvigheid.
Nooit gedacht dat ik die maand vanachter het raam zou meemaken. Maar de oogst zal ook nu weer doorgaan, daar ben ik zeker van.
En achter ons raam is niet zo slecht. Vanaf onze eettafel kijken wij rechtstreeks op de velden.
Elke dag zien we het groen van tint veranderen. Eerst leek het alsof iemand met een fluo stift deze passage in het land wou markeren. Toen werd er een druppel zwarte Chinese inkt door geroerd, alles net iets donkerder. En dan nog een graad donkerder, het volgende vlak op de verfkaart.
Daarna vloeide het in de kleurenwaaier over naar een soort goudgeelgroen. In het warme licht van de ondergaande zon blinken de velden vanavond als de koepel van een boeddhistische tempel. Het komt door die korrels. Die worden nu steeds bruiner, voller, zwaarder. De halmen buigen elk dag een beetje meer door.
Ik kijk naar de kromming. Hoe diep moeten ze buigen voor er geoogst wordt? Welke kleuren en taferelen krijgen we dan te zien? Van achter ons raam kan ik nog wel een tijdje blijven kijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten