De velden worden gemaaid, de bruine rijstkorrels worden in gele zakken gegoten. De zakken gaan in de kruiwagen, achterop de brommer of met een kar naar de woonwijken.
Een bedrijvigheid waarin het moeilijk is om nog twee meter afstand te houden.
In de woonwijken - op het erf, op de pleintjes, in de kleine steegjes, voor de tempels, op elke vrije vierkante meter - worden de zaken op een plastic zeil leeg gegoten. De rijst moet de hele dag in de zon drogen. Tegen valavond, wordt de korrels-in-hun-jasje bij elkaar geharkt en gaat het plastic zeil weer dicht. De volgende ochtend gaat het zeil weer open. Rijst drogen.
Zo gaat het een paar dagen door. Wanneer de korrels voldoende droog zijn, worden de gele zakken opnieuw (en definitief) gevuld. Het is hard werken, van 5 uur 's ochtends tot half 7 's avonds. Daarna wordt een pintje opengetrokken. Samen op de kleine veranda voor het huis van deze of gene.
Niets twee meter afstand.
Ik ben er gerust in. Al 25 dagen geen besmettingen in Centraal Vietnam (en ook Hanoi en HCM City rapporteren al een dag of twee geen nieuwe besmettingen). Bovendien... Oogsten gaat voor, die titel had hierboven ook gepast.
Het is een essentiële activiteit. En ik ben blij, zo blij! De timing kon niet beter zijn. Wij mogen dan wel niet buiten komen, met al dat goudgeelbruin op straat lijkt het weer alsof wij op het strand wonen. We hoeven alleen maar onze deur open te zetten en... Vakantiegevoel!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten