Naar de supermarkt en de spoed

We zitten door onze voorraden heen. Pasta, rijst, kaas, melk, ontbijtgranen. We hebben de supermarkt van Đà Nẵng eerder al iets laten leveren, maar hebben nu een nieuwe boodschappenlijst. 

 

Jana en Allerliefste moeten bovendien naar de tandarts, die komt natuurlijk al lang niet meer naar de praktijk in Hội An.

Als de helft van ons gezin dertig kilometer heen en terug moet, met controleposten onderweg, dan gaat de andere helft mee. Geen sprake van dat wij ons nu opsplitsen. Het wordt onze uitstap van de week! 

We stappen met onze mondmaskers op in de auto. Zodra we de straat uit zijn, hangen we ze rond onze pols. Wanneer we de controlepost naderen, trekken we de rekkers weer achter onze oren. 

Uitstappen, formulieren invullen. Naam, adres, verblijfskaartnummer, onze whereabouts van de afgelopen maanden. Neen, we zijn niet naar het buitenland geweest en ook niet niet naar de beruchte Buddha bar in HCM City.

De kinderen krijgen een thermometer op hun voorhoofd gericht. De man in medischblauwe overall krabbelt hun temperatuur op de lijst. Dan is het aan Allerliefste, daarna aan mij. Het blauwe beschermpak toont ons het digitale schermpje en knikt, we mogen door.

Tweehonderd meter verder durven we onze mondmaskers afzetten. 'Zouden we niet beter eerst naar de spoed rijden?' vraagt Allerliefste. 'Huh?' vraag ik verstrooid.

'35,1! Je bent helemaal onderkoeld.' 

Hij lacht om een typisch Vietnamees fenomeen. Als de opdracht is om te temperatuur te checken, dan zál die gecheckt worden. Dat het slordig gebeurt en dus nog maar weinig nut heeft, doet er niet toe. Gebeurd is gebeurd, formeel is alles in orde.    

Ik grinnik zachtjes mee. Op de achterbank glijdt langzaam alle spanning weg.