Tussen onze tuinen niet meer dan een draad, maar de laatste keer bij elkaar was eind januari, op een Aziatisch nieuwjaarsfeestje. Sindsdien horen wij hiernaast vaak biepjes van computergames. De fietsbel op het koertje. Geroep van de ouders en de grootouders. Gegiechel en andere speelgeluiden. Het huilen van de baby, soms ook van Thinh.
Met zeven bij elkaar, wonen ze. Drie generaties in twee kamers. Terwijl crèche en school - sinds de Tê't vakantie - al meer dan 12 weken gesloten zijn...
Tussen onze jongens niet meer dan een raam, maar het schoolwerk kan niet meer verschillen. Het alternatieve aanbod voor Vietnamese kinderen is beperkt, pas sinds kort is de nationale zender met school tv begonnen.
Toen ik deze week van het huiswerk van Lukas opkeek, was het de eerste keer dat ik Thinh boven zijn schoolschriften gebogen zag. Hij krijgt geen opdrachten van zijn school, het is zijn moeder die hem aan het werk zet. Twaalf minuten, misschien. Maar wel heel geconcentreerd, hij zag niet eens dat ik vanaf onze keukentafel naar hem loerde.
Pas toen hij opstond om te gaan spelen, toen zwaaide hij even.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten