Griezelboom

Klasuitstap in de Bourgoyen. Onder begeleiding van een meester-in-zijn-vrije-tijd-fervent-natuurliefhebber is dat uitermate interessant.



We spotten allerlei vogels en een gigantische boom die hier eigenlijk niet thuishoort. De exotische naam ben ik bijgevolg alweer vergeten. Nu ben ik daar sowieso niet goed in. Beuk, eik, es. In de lagere school kon ik ze na de les welgeteld een week lang uit elkaar houden, daarna was ik het alweer kwijt.

Fantasienamen onthou ik veel beter. Ik weet de troonboom en de wenteltrapboom nog altijd staan. En hoewel ik veel vaker in de Bourgoyen kom, zag ik, terwijl de kinderen paddenstoelen keken of elkaar met prikplanten en rietstengels ambeteerden, deze keer ook nog een griezelboom. Mijn focus zal wel door het jaargetijde bepaald zijn.


Binnenkort geef ik dus mijn eigen thematische rondleidingen. Naar aanleiding van Halloween of zo...

Kleinood

Het woordenboek zegt: 'klein, kostbaar voorwerp, vaak een sieraad'.
Ik zeg: 'klein, relatief goedkoop voorwerp, vol gedachten van ontelbare waarde'.

Het boek 'Liefhebben' van de Nederlandse Laura Van Dolron bijvoorbeeld. Gebaseerd op haar gelijknamige voorstelling. 



Toen ik het boek in mijn eigen hoofd in het Vlaams hoorde, kwam het meteen binnen. Op een avond uitgelezen. Nu ligt het op mijn nachtkastje, om af en toe naar terug te grijpen. Al die mooie ideeën over liefhebben, gebundeld in een kleinood. Veel mooier dan een sieraad.

Lezersbrief

Beste Marc De Bel,

Op fietsvakantie neem ik meestal zo weinig mogelijk bagage mee. Vooral wanneer de weg stijgt, is minder meer. Alleen voor boeken maak ik een uitzondering. Eén dik boek gaat mee. Het gewicht maakt niet uit, zolang ik maar zin heb om het verhaal te lezen.

Dit jaar koos ik uit de bib een boek van jou. Een heel leuk boek, maar... 'Het ei van oom Trotter' was na vier dagen al uit! Een groot probleem. Hoe zou ik de volgende vier weken fietsvakantie doorkomen? Van Portugal door Spanje naar Frankrijk: zonder een goed boek is dat moeilijk. 

Ik begon zelf een verhaal te schrijven en maakte veel tekeningen, dat hielp een beetje. Ander leuk tijdverdrijf bestond uit voorlezen aan mijn kleine broer. Afwisselend met mijn mama en mijn papa vertelden we hem over de avonturen van Alexander. Mijn broer is zeven jaar en gek op verhalen. 

En toen, je gelooft het nooit, ontdekte mijn papa aan de rand van een klein eilandje midden in een grote rivier een speelgoedkrokodil, zo groot als een kloeke salamander. Hij schrok zelfs een beetje, wou eerst zeker weten of het beestje wel degelijk van plastiek was. Daarna stapte hij tussen de grote keien op ons af, met die salamander-krokodil zwaaiend boven zijn hoofd. 

Op de grens tussen Portugal en Spanje: een brede rivier met leuke eilandjes.

Ik noemde het speelgoedbeest Yam-Yam en mijn broer nam hem 's avonds mee in zijn slaapzak. We fietsten verder, elke dag 40 kilometer, soms overwonnen we meer dan 1000 meter hoogteverschil. 's Avonds was ik vaak moe, behalve als er op de camping een zwembad was: dan sprong ik erin. Het verdriet omdat ik geen nieuw verhaal meer kon lezen, verdween naar de achtergrond.

Tot we in Spanje onze tent opsloegen in Parada do Sil, vlakbij een enorme cañon. Het bos was daar echt sprookjesachtig en het water van de rivier soms groen, soms diepblauw. Elke ochtend en elke avond slenterden we naar een uitkijkpost vlakbij. Om het zonlicht in de cañon te zien. Ik was blij dat we niet meteen doortrokken, het was zo leuk en mooi om daar een paar dagen na elkaar te blijven.  

De camping met het magische bos en de diepe rivier. Alles was er zo mooi ...

En toen, na twee nachten kamperen, kwam daar een pakket aan! De mevrouw die tegelijk het restaurant en de receptie openhield, gaf ons een grote platte doos. Bovenaan stond de naam van mijn mama en het adres van de Spaanse camping! 'Doe maar open,' zei mijn mama.

In het pakket zat 'De kracht van Ajajatsoe'! Het vervolg op Oom Trotter! 

Dat was zo leuk! Terwijl ik las hoe Alexander de jungle van Nigini intrekt, naar de Jiatsi in de Maanbergen, zat ik in aan een glinsterende rivier die diepe sporen heeft getrokken in een Spaans toverwoud. Ik kon me zo het nest vol eieren van Yam-Yam voorstellen! En de nachtelijke tocht door de jungle! Dat postpakket was echt een hele leuke verrassing. 

Het pakket. Leve internationale leveringen! 

Lang heeft het natuurlijk niet geduurd, jouw boek was meteen weer uit. Maar daarna heb ik ook dat verhaal - afwisselend met mijn mama en mijn papa - voorgelezen aan mijn broer. Tot en met het allerlaatste hoofdstuk!

Daarover heb ik trouwens nog een vraag. Op het einde laat je een paar keer doorschemeren dat oom Trotter en de opa van Alexander een geheim hebben. Ook Yam-Yam belooft om Alexander snel weer op te zoeken. Mijn mama vindt dat duidelijke hints voor een vervolg. Ze denkt dat je misschien van plan was om een derde boek over Alexander te schrijven. 

Wil je dat nog doen? Ik ga het zeker lezen. En mijn broer ook!

Veel groetjes, Jana.  

Paardenpension

I loooooove pedagogische studiedagen. Toch sinds ik dat als gewonnen tijd beschouw. In tegenstelling tot het weekend kun je die dag rustig op stap. Naar een pretpark of ergens anders. Want geen hobby's. En geen volk. En het huishouden zou je op die dag normaal gezien ook niet doen. Dus!

Ik wist meteen wat we het vriendinnetje voor haar verjaardag konden geven. Een uitstap. Op de pedagogische studiedag. Naar het paardenpension.

Gelukkig hadden we zon en picknick mee, want wat een mooie plek! Maar eerst kregen we een private rondleiding. Het is behoorlijk choquerend hoeveel verwaarloosde en uitgehongerde paarden maandelijks binnenkomen. Eerst in de stallen, daarna op de heerlijk grote, groene weiden van The Old Horse Lodge. In de deskundige handen van medewerkers én talloze vrijwilligers die duidelijk weten wat ze doen.

We waren zo onder de indruk dat we meteen de koe bij de horens ofte het paard bij de teugels namen: de meisjes mogen samen eentje adopteren. Paarden die geen gastgezin vinden, blijven permanent in het pension. Ze krijgen dan meters en peters die hen voor een kleine jaarlijkse bijdrage extra mogen komen verwennen.

Jana en S. willen een niet al te groot exemplaar met vlekken. Of volledig zwart. Of goudbruin. Dat zien ze nog wel. Met dat verwennen komt het alleszins helemaal in orde.

Hond & Hark

Na de brief...

Het fietspad moet vrij blijven. En als de bladeren lang op het gras blijven liggen, gaan ze rotten. Toch heeft de Groendienst een kindvriendelijk compromis bedacht. De bladeren worden tussen de struiken geblazen en ook op het petanqueveldje mogen de bladeren blijven liggen.

Dus wat doen de kinderen? Ze komen naar buiten met harken en kruiwagens. Na school is het hier een bedrijvigheid van jewelste. Tot vandaag, tijdens het telewerken... Een hark? Om 11u 's morgens?

Toen begreep ik het. Ze komt met hark en hond naar buiten. Gooit alles op een hoop en nadien haar hark op de petanquebaan. Speelt met hond.

Ik ga de Groendienst een mailtje sturen. Eens laten weten dat niet alleen de kinderen dankbaar zijn.

Financiële actie

Aan iedereen die met z'n nummer in mijn telefoon staat: sorry. En omdat ze, terwijl ik er niets mee te maken heb, in de hoorn in de wij-vorm praat, wil ik het hier toch even verduidelijken. Het is truffelverkoop voor de scouts en de kinderen zijn nogal ondernemend. Ik heb ze niet meer in de hand.

Maar de scouts zal blij zijn.

Geagte

Misschien heb ik dan toch mijn eigen hanami matsuri. Vorige week tijdens haar verjaardag, dacht ik voor de zoveelste keer: tijdens die wandeling met Allerliefste en mijn dikke buik was het precies zo, op haar eerste verjaardag ook en toen ze die fiets kreeg ook al. Elk jaar opnieuw dus, rond de tijd van haar geboorte.



Het licht tegelijk zo helder en warm. De bomen zo fel dat het binnen in huis bijna goud kleurt. Een gloed die maar een paar dagen duurt, voor en na de dag van de dochter. Daarna zijn de bomen onherroepelijk op. Uitgewaaid. Leeg. Geen enkele weerkaatsing meer.

Voor haar begint het dan nog maar. Na verjaardagsfeestjes allerlei komt ze naar buiten, steekt ze haar neus in de lucht en haar voeten in een paar laarzen. Het goud ligt nu op de grond, tijd om te spelen. Met de buurtkinderen. Samen in de bladeren duiken, eruit springen als uit een gigantische taart, bladergevecht.

De volgende dag begint het weer van voor af aan. Hark en kruiwagen uit de kelder. Speeltijd. En omdat ze dat wil doen tot wanneer de bladeren rotten...

Met aan de achterkant nog meer handtekeningen van kinderen uit de buurt, van 2 tot 12 jaar. En de burgemeester? Die schrijft de bevoegde schepen en dito dienst met mij in CC: 'Wat kunnen we voor Jana en haar vriendjes doen?'

De bladeren liggen hier nog steeds. Nog een week volop spelen, dan is het weer voorbij. Maar dan hebben we wel een heel mooi herfstbladfeest gehad. Vergelijkbaar met een Japanse kersenbloesemlente.

Dank u wel, burgemeester. Dank u wel, Groendienst.

Whodunit

Wikipedia: Ontstaan uit het Engelse Who has done it? Een subgenre van detectiveverhalen, waarin de nadruk geheel ligt op het proberen te achterhalen wie de dader is van een moord of ander misdrijf. 

Via het internet kregen we ideeën om alles zo echt mogelijk te laten lijken. Politielint op de plaats van het delict. Bloedsporen op een douchegordijn. Tape in de vorm van een lichaam. Soms leek het wel heel echt, allemaal. 

'Liever geen moord, mama. Doe maar gewoon een diefstal. Anders gaan we daarna niet meer kunnen slapen.' 

En ze maakte toch nog een heel spannende uitnodiging met vingerafdrukken en een zegel. 'Trek je beste speurneuskleren aan.' Ik wist niet eens dat dat bestond. Maar hemd aan en hoed op, oud horloge aan een ketting en vergrootglas op zak, wijde cape en vintage valies in de hand: zo belden ze aan de deur. Net als vorig jaar in vol ornaat. Klaar om codes te kraken, getuigen te ondervragen, sporen te zoeken... Het mysterie op te lossen.

En als U nu denkt 'gewoon Cluedo', dan onderschat U mijn politiepartner en ik schromelijk. We gaven wel aanwijzingen, maar niet zomaar. Verschillende onderdelen vroegen om specifieke recherche.

Wanneer? Een combinatie van sluipspel en 1-2-3-piano liep als een rode draad door de avond. Bij elke overwinning konden ze een optie elimineren. De diefstal gebeurde niet 's nachts, niet terwijl de jarige onder de douche stond en al helemaal niet tijdens de Franse les.

Wie? En hoe? Met hun zaklampen gingen ze op zoek naar reflecterende letters in het park. In het donker verzamelden ze alles wat weerkaatste, goed voor het oplossen van twee kruiswoordraadsels.

Wat is er gestolen? Vierentwintig tekens volgens het geheimschrift 'varkenshok'. Google dat maar eens en bedenk er nog bij dat ik daarvan mijn eigen versie heb. En toch ontcijferden ze alles!

Waar? Samen op stap met de GPS, in elke U-bocht een puzzelstuk. Alle puzzelstukken bij elkaar vormen een plattegrond, met de buit pal op het kruisje.


Wat ik daar nu zo heerlijk aan vind? Behalve dat ik me nog eens mag verkleden en in het donker buitenspelen? Het speelse enthousiasme van dat groepje vrienden van haar. Ze gaan ervoor: rennen, sluipen, zoeken en denken vol overgave.

Tot ze ontdekken dat haar jongere broer het ontbijt met een bulldozer gestolen heeft. Dan wordt het spel relatief, lachen ze heel hard. 'Serieus? Moeten we daarvoor op onderzoek!?' En de ondertoon is niet 'zo stom', ze zien de humor van zo'n klein delict. 'Typisch Lukas! En dan nog op het moment dat Jana haar gaatjes laat schieten!' Waarna ze de puzzelstukken haastig bij elkaar leggen en om ter eerst naar de slaapzolder stormen, want daar ligt de buit.

Tien minuten later lagen ze in hun bed, zeven matrassen naast elkaar. Nog tien minuten later in slaap. Ook al is het geen moord en 'maar' een diefstal, de spanning van zo'n whodunit blijkt vooralsnog vermoeiend genoeg.