Geagte

Misschien heb ik dan toch mijn eigen hanami matsuri. Vorige week tijdens haar verjaardag, dacht ik voor de zoveelste keer: tijdens die wandeling met Allerliefste en mijn dikke buik was het precies zo, op haar eerste verjaardag ook en toen ze die fiets kreeg ook al. Elk jaar opnieuw dus, rond de tijd van haar geboorte.



Het licht tegelijk zo helder en warm. De bomen zo fel dat het binnen in huis bijna goud kleurt. Een gloed die maar een paar dagen duurt, voor en na de dag van de dochter. Daarna zijn de bomen onherroepelijk op. Uitgewaaid. Leeg. Geen enkele weerkaatsing meer.

Voor haar begint het dan nog maar. Na verjaardagsfeestjes allerlei komt ze naar buiten, steekt ze haar neus in de lucht en haar voeten in een paar laarzen. Het goud ligt nu op de grond, tijd om te spelen. Met de buurtkinderen. Samen in de bladeren duiken, eruit springen als uit een gigantische taart, bladergevecht.

De volgende dag begint het weer van voor af aan. Hark en kruiwagen uit de kelder. Speeltijd. En omdat ze dat wil doen tot wanneer de bladeren rotten...

Met aan de achterkant nog meer handtekeningen van kinderen uit de buurt, van 2 tot 12 jaar. En de burgemeester? Die schrijft de bevoegde schepen en dito dienst met mij in CC: 'Wat kunnen we voor Jana en haar vriendjes doen?'

De bladeren liggen hier nog steeds. Nog een week volop spelen, dan is het weer voorbij. Maar dan hebben we wel een heel mooi herfstbladfeest gehad. Vergelijkbaar met een Japanse kersenbloesemlente.

Dank u wel, burgemeester. Dank u wel, Groendienst.