Militaire speeltuin en culinair paradijs

Dat is Huế ook nog voor ons... Genieten van de versoepeling van coronamaatregelen. Al is het warm met ons mondmasker op en wordt aan elke ingang onze temperatuur gemeten, eindelijk mogen we weer naar buiten!

Hoe krakkemikkig ook de fietsen van onze homestay, zo blij dat we weer vrij mogen rond pedalen. De kinderen ook. Zij leggen de kilometers tussen de verschillende historische sites op hun eigen, goede fietsen af.

Dat is Huế dus ook nog voor ons... Mooie fietstochten. Tussen de keizerlijke graven door passeren we kerkhoven van gewone mensen. Ergens onderweg stoppen we bij een wierookmakerij. Op de terugweg steken we opnieuw de grote brug van de Parfum Rivier over.

Het is heet en we hebben dorst. Langs het water zien we kraampjes met rietsuikersap. Bij het eerste worden we weg gejaagd. Ook al probeert Allerliefste het in zijn beste Vietnamees, alleen lokale klanten zijn welkom. Zelfs nu de coronagolf voorbij is, blijft de schrik voor witte mensen erin zitten.

Het tweede kraampje is wel blij met een familie als wij. Vier bestellingen, goede inkomsten. We zinken neer op haar plastic stoelen en in haar hangmatten. Ijskoud drankje, zicht op de rivier en boeken uit onze fietstas. 

Dus dat betekent Huế ook nog voor ons... Vakantiegevoel! En voor Lukas is dat spelen, spelen, spelen. Na ons bezoek aan de Keizerlijke Stad spotte hij een militair openluchtmuseum. Eentje waar hij kinderen op de toestellen had zien klauteren. Daar moesten we de volgende dag heen.

Terwijl hij in verroeste Russische helikopters klimt en langs uitgebrande tanks loopt, botsen wij op een collega van Allerliefste. Met zijn gezin profiteert Phúc net als wij van het lang weekend en de opgeheven maatregelen. Ze zijn op bezoek bij vrienden in Huế, een Vietnamese familie die ze tijdens hun studies in Australië hebben leren kennen.

We zitten met z'n allen aan de voet van een vliegtuig te kletsen wanneer Lukas een slok water komt halen. 'Weet je dat de kinderen van Phúc hier ook zijn? En vriendjes van die kinderen?' Lukas rent weer weg, zijn antwoord verdwijnt in de verte. 'Maar natuurlijk! Ik ben al de hele tijd met hen aan het spelen!'

Dat is Huế ook voor ons... Onverwachte ontmoetingen. We krijgen tips van de half Australische Vietnamezen. Dààr moeten we vanavond gaan eten, dàt moeten we bestellen. Dankzij de keizers kende deze streek de beste ingrediënten en de beste koks. Het werkt vandaag nog steeds door, Huế is een culinair paradijs met iconische gerechten. 

Zo lekker dat alles op is nog voor ik een foto kan trekken

                                          

Online vind je makkelijk de ene na de andere top tien. Deze is van een National Geographic foodie en deze vertelt ook waar die gerechten te vinden zijn. Opgelet, een paar maanden later kan die info al niet meer accuraat zijn, in Vietnam komen en gaan restaurants als regenbuien. Gouden regel: smalle steegjes met plastic zeilen als dak en plastic krukjes aan plastic tafels zijn vaak de beste keuze.

Aan die plastic tafels - en ook wanneer we onze fietsen parkeren of onze temperatuur laten meten - veel Vietnamezen die ons aanspreken. Hoe lang we al in Vietnam wonen? Waar precies? Kennen we een beetje Vietnamees?

De grenzen zijn nu al zo lang gesloten dat buitenlanders die nu nog in het land zijn, in Vietnam wonen. Dat weten de meesten en appreciëren ze blijkbaar ook. We krijgen regelmatig opgestoken duimen, iets wat in tijden van toerisme nooit gebeurde.

Ik geef meestal een V terug, teken van victory, vrede en Vietnam. Zo van 'proficiat, samen het virus overwonnen, nu tijd om samen genieten'. En dat deden wij dus in Huế.