Enkel bij de ingang van de school (of bij het opstappen op de bus) wordt de temperatuur gecontroleerd. Wie door alle opwinding boven de 37.5 graden stijgt, komt er helaas niet in. (Lukas startte daardoor met 10 in plaats van 11 leerlingen in zijn klas. Bij Jana is een Koreaans klasgenootje in haar thuisland gebleven.)
Idem voor ouders. Bij aankomst moeten we ons melden en temperatuur noteren, bij vertrek weer uitschrijven. We mogen niet in de gebouwen (wel op de campus) en niet te veel contact hebben (babbelen, wat anders?) met kinderen die de onze niet zijn. Maar een paar leerkrachten hebben mij vandaag wel al eens goed vastgepakt.
Kinderen onderling moeten helemaal geen afstand houden. Ze kunnen gewoon rondrennen, schreeuwen, giechelen, ruilen, voetballen, fezelen, lachen ... Blij om elkaar weer te zien. Klassen moeten niet opgesplitst worden en speeltijden kunnen gewoon doorgaan. De kinderen krijgen als vanouds ook weer lichamelijk opvoeding, muziekles en warme lunch.
Alleen de poetsploeg moet elke avond extra grondig poetsen. Hoe dat kan?
Voor Vietnam staat de teller vandaag op 271 besmettingen. Daarvan zijn 225 mensen genezen verklaard, 0 patiënten gestorven.
Nieuwe besmettingen zijn afkomstig van Viet Kieu. Veel Vietnamezen uit het buitenland keren momenteel namelijk liever naar hun thuisland terug. Ze moeten bij aankomst allemaal manu militare onmiddellijk twee weken in quarantaine. Alle 'binnenlanders' die besmet zijn of mógelijks besmet zijn, zitten ook al wekenlang in quarantaine.
Het is dankzij een heel streng opsporings- en isolatiebeleid dat hier al bijna drie weken geen interne besmettingen meer zijn. De circulatie van het virus is hier - van mens tot mens - en voor zover je dat echt kunt nagaan of ooit zeker kunt weten - gestopt.
Bijzonder goede cijfers dus, nu toch al een hele tijd. Dus kunnen de scholen terug open! Nu echt! En vooral: gewoon!
Maar niet zonder zenuwen. We hebben er 13 weken van Corona onderwijs opzitten. Tel daar de Tê't vakantie bij en het is bijna 15 weken geleden dat de kinderen naar school gingen. Zoveel langer dan een zomervakantie!
'Zal dat nog wel lukken, mama? Ik ga honger hebben als ik niet meer tussendoor kan eten. En zo moe zijn na een hele dag vol prikkels. En wat met huiswerk? Thuis was ik rond drie uur 's middags meestal al klaar, nu ga ik pas na het vieruurtje aan taken en lessen kunnen beginnen.'
'Natuurlijk wel. Je hebt dat allemaal toch al eerder gedaan? Bovendien zullen leerkrachten heus geen onmogelijke verwachtingen koesteren, zij weten ook wel dat het wennen al zijn.'
Voor iedereen, denk ik erbij. Ook voor mij, ik krijg terug tijd om zelf in te vullen. Projecten genoeg, maar ik ga de gezelligheid missen.
Ons huis is een klein gelijkvloers appartement, we hebben dicht op elkaar geleefd. Allerliefste zat in de hoek van de living, aan mijn bureau dat ik voor hem had leeggemaakt. Koptelefoon op, online vergaderen. Ik moest me inhouden om niet telkens naar zijn collega's te komen zwaaien.
Lukas met zijn auto's en lego op de grond. Met schoolwerk naast mij aan de keukentafel. Met filmpjes en boeken in de zetel. 'Goed luisteren, mama!' En dan klapte hij alweer een verhaal dicht. 'Kruistocht in spijkerbroek' heeft hij gelezen. 'Later wil ik stuntman worden.' Nog vijf andere titels plus een heel project over de Koude Oorlog afgewerkt, inclusief interview met zijn oma en stop motion filmpje.
Jana in haar slaapkamer, achter de keuken. Tijdens de online pauze kwam ze vaak zingend uit haar kamer gekropen. Even knuffelen of fruitsap uit de koelkast halen. 'Je mag me anders ook bij de afwas helpen.' Eigenlijk wou ze net beginnen schilderen. De tijd van haar leven, met een ongelooflijke productie aan kunst. Berichtjes en videogesprekken met haar vaste vrienden in België, op een manier wel leuk dat die de laatste weken ook thuis waren... Met haar Vietnamese vriendinnen zat ze vaak in stilte samen online huiswerk te maken.
Héél dicht op elkaar geleefd, en ook zoveel mogelijk buiten. Tuin met zwembad, dat vonden we belangrijker dan een deftige keuken of woonkamer. En of we daar deugd van gehad hebben! Na de lunch sprongen de kinderen rechtstreeks van de tuintafel met kleren en al het zwembad in. Tegen valavond meestal nog een keer.
Toen we zelfs niet meer blokje om mochten, gingen we op weekend in onze tuin. Na onze eigen spa zei Allerliefste dat het zoals "den blok" voelde. Toen hij samen met zijn zus en broer thuis studeerde voor examens die alleen in juni afgenomen werden, was het ook wekenlang 'samen werken, samen spelen'.
Nu moet ik hier alleen werken en spelen. Misschien maar eens beginnen met een podcast of wat muziek opzetten, ik ben al die tijd heel stil moeten blijven. Daarna een machine insteken en mijn stapel papieren van de grond oprapen. Bureau opnieuw inrichten en ...
Oh, wat fijn! Terug naar school (en dan écht, niet zoals dat hier gaat zijn...).
BeantwoordenVerwijderenZal inderdaad terug aanpassen zijn, maar dat went wel snel weer, denk ik.