Landen met meer dan 500 Corona besmettingen stonden sowieso al op de zwarte lijst, sinds dit weekend raakt niemand Vietnam nog binnen.
Het aantal besmettingen schommelt nu rond de honderd. Iets meer dan 20.000 mensen zitten in quarantaine. Veertien dagen in isolatie en twee keer negatief testen, da's de richtlijn voor iedereen die mógelijks besmet is. Het geldt tot in de vijfde graad. Dus hele straten in Hanoi, omdat daar iemand naar een bar ging die achteraf het virus bleek te hebben. Volle vliegtuigen die uit Europa of de VS komen en waarvan Vietnam geen enkele passagier vrij wil laten rondlopen.
(Buitenlanders die de week ervoor aankwamen en wel aan hun traject konden beginnen, worden opgespoord en 'gevraagd' om naar hun land terug te keren. Belgische collega's die hier een training kwamen geven, maakten al na twee dagen rechtsomkeer.)
Alles op alles om dat tweede golfje dat nu nog klein is, niet tot een grote tsunami te laten aanzwellen.
Het was al heftig met scholensluiting-zonder-noodopvang en een uitgebreid quarantaine beleid, sinds een week of twee doen veel mensen (en wij dus ook) aan spontane semi-zelf-quarantaine. We zien allemaal wat er ondertussen in Europa en de VS gebeurt, voor Vietnam is het nu of nooit.
Dus ook al moet het officieel (nog) niet, veel winkels, cafés en restaurants sluiten op eigen initiatief. Voor een land dat van toerisme leeft en daarbuiten een bijzonder precaire economie heeft, is het keihard. In de bouw wordt nog gemetst en gemorteld, maar kenniswerkers proberen te telewerken. Ook Allerliefste heeft dat zo beslist.
Verder zijn er nog wel brommers op straat en verkoopsters op markt, maar het zoemt allemaal veel minder dan anders. Het anders zo populaire strand van Ang Bang ligt er verlaten bij. Op het strand aan het einde van Cửa Đại was altijd al minder volk en horeca, nu is er niemand.
Onderweg geen wegversperring waarop onze temperaturen gecontroleerd zouden worden. En ter plekke kun je moeiteloos aan extreme social distancing doen.
Als ik ze zie springen op de zandzakken die de erosie van het land moeten tegenhouden, springt mijn hart mee. Ik deed precies hetzelfde, al die zomers van eind jaren '80, begin jaren '90!
Het was niet altijd even warm aan de Belgische Kust, op frisse dagen trokken wij onze rubberen laarzen aan en wandelden we van Westende naar Nieuwpoort. Tien kilometer langs de vloedlijn, we hadden niet eens door dat het zo ver was!
Want op het strand lagen zandzakken. Als er een gat in het jute zat en er voldoende zand uitgelopen was, dan stond de stof soms zo strak dat het veerde. En als het vloed was, dan liep de zee over de laagste stukken van het zandzakkenpad.
Wij sprongen van trampoline naar trampoline, van droge bult naar droge bult. Veel wind en een opspattende zee, dat waren de beste omstandigheden voor onze jaarlijkse wandeling. Maar nu ook weer niet té veel, anders kon mijn jongste zusje niet mee of voer de overzet niet uit.
Het was toen nog maar een klein motorbootje, dat ons over de geul moest zetten. De stijger lag op het water, vlakbij de onstuimige golven. Met een bel kon je de bootsman roepen. Maar als hij het te gevaarlijk vond, geen zin had of te veel gedronken had, dan kwam hij gewoon niet.
Als we wél aan de overkant geraakten, aten we met onze vaste zeevrienden een pannenkoek in De Krone en namen we de kusttram terug.
Vandaag geen storm op het strand van Cửa Đại. Wel zandzakken met gaatjes, af en toe veert het als een trampoline. We kunnen onze maskers even afzetten! En rennen! Springen! Bewegen!
Aan het einde van onze wandeling worden we terug met de realiteit geconfronteerd. Er komt een strandverkoopster op ons af. Ze toont ons een grote ijzeren ring vol armbanden. Of we iets willen kopen, alstublieft, want ze heeft al dagen geen klanten meer gehad. Ook de plastic tafels en plastic stoelen onder de palmbomen staan er stil bij. Er worden geen kokosnoten meer besteld.
Wel nog open: het hotel aan de overkant van de straat. Waar wij vorig jaar nog naar een koorwedstrijd luisterden, zitten nu buitenlandse toeristen in quarantaine. Er staat een ziekenwagen voor de deur en er komt net een busje met middageten aan. Wij zetten onze maskers op. Terug naar huis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten