En dat deed Vietnam. Doen ze weken later nog steeds. De inspanningen van regering én bevolking zijn gigantisch. Het sluiten van de grens met China (en een aantal fabrieken) bracht de eerste economische schade toe. Sinds àlle grenzen dicht zijn, drogen ook de (zeer belangrijke) inkomsten uit toerisme op.
Van patiënten worden àlle contacten uit de incubatieperiode opgespoord, tot in de vijfde graad. 'We'll knock on every door,' zeggen ze hier, en dat moet je letterlijk nemen. Leger en politie zetten tienduizenden mogelijks besmette mensen in quarantaine. Hele straten, wijken, dorpen, vliegtuigen.
Een Brit vertelt hoe hij 14 uur na aankomst in een kamp werd geplaatst. En dit is het verhaal van een groep Nederlanders. (Ondertussen zouden de locaties beter moeten zijn.) Teruggekeerde Vietnamezen moeten sowieso eerst twee weken in quarantaine, zij maken er het beste van. Dat kan ook moeilijk anders, de pers staat hier onder overheidscontrole... Kijk hoe gezellig het er in de afgezette straten aan toe gaat! Er is in quarantaine zelfs een baby geboren!
Ook privé zijn de inspanningen niet min. Families organiseren zich al twéé maanden zonder school en zonder noodopvang. Het is puffen zonder airco (wordt sterk afgeraden) en een tijd geleden moest iedereen een online gezondheidsverklaring invullen.
Wij dus ook: vier keer naam, geboortedatum, paspoortnummer, vragenlijst. Verklaring op eer, met grote boetes voor wie zich niet aan de waarheid houdt.
Sociaal is het stilletjes geworden. Grote activiteiten, maar ook trainingen en vergaderingen werden meteen afgelast. Sinds enkele weken geldt ook no gathering en ben je buitenshuis verplicht om maskers te dragen. Veel horeca heeft al spontaan de deuren gesloten, een groot deel van de bevolking blijft al een tijdje vanzelf thuis.
Resultaat? Vandaag zijn er 163 besmettingen. Daarvan moet je zestien mensen aftrekken die eind februari al genezen werden verklaard, en vier mensen van de nieuwe golf. Voorlopig nog geen sterfgevallen.
De aantallen stijgen niet exponentieel en Vietnam hoopt nog steeds 'het gouden moment' te kunnen pakken. Het is nu of nooit om de verspreiding van het virus in de kiem te smoren, we steken allemaal nog een tandje bij.
Vanaf morgen, zaterdag 28 maart, moeten niet essentiële winkels en handelszaken dicht. Er zijn al langer wegversperringen om mensen op hun temperatuur te controleren en grote bussen uit de steden weg te houden. Vanaf dit weekend gaan patrouilles ook na of je wel op de baan moet zijn, niet essentiële verplaatsingen zijn niet meer toegestaan.
De publieke luidsprekers die normaal gezien in de late namiddag de nieuwtjes van het wijkcomité verspreiden, gonzen nu de hele dag. Het leger heeft zelfs mobiele luidsprekers ingezet. Als het bandje volledig afgedraaid is, tot en met 'dank u wel', rijden de soldaten twintig meter verder en begint het weer opnieuw.
De extra maatregelen worden aangekondigd, wij herkennen het woord Covid en begrijpen het cijfer 19, maar verder verstaan we er niet zo veel van.
Het is in coronatijden niet de eerste keer dat we Vietnamese buren, collega's of vrienden uit gemengde koppels moeten vragen om de luidsprekers voor ons te vertalen. Vietnam heeft wel Engelstalige media (krant en radio) en ook heel veel online expat groepen, toch is het niet altijd makkelijk om te weten wat we nu preciés moeten doen.
Mogen we bijvoorbeeld nog gaan vliegeren, op het veld achter ons huis? Als buitenlander wil je al zéker in orde zijn.
(Ik heb al vaak gedacht aan wie in België geen internet heeft, de taal niet machtig is, te weinig begrijpbare of juiste informatie krijgt. En aan al die basiswerkers die nu met man en macht aan het uitleggen en vertalen zijn!)
Ik denk dat we dit weekend de lucht gaan afspeuren. Zien we stoffen vogels in de lucht? Mogen we - maskers op, enkel huisgenoten en genoeg sociale afstand - naar een verlaten veldje? Even naar buiten?
We slagen er ondertussen goed in om ons tot de essentie te beperken. Om de zoveel dagen gaat één van ons met masker naar de markt. Allerliefste mijdt media en koffie, ik ben net een nieuw boek begonnen. Hij werkt in een hoekje van de living, koptelefoon op.
Iets verderop zit ik met Lukas aan de keukentafel. Jana volgt haar online lessenrooster. In de namiddag maakt ze huiswerk, leest, tekent, schrijft, chat en kijkt filmpjes. Lukas speelt computerspelletjes of met zijn auto's. Ik help met schoolwerk en probeer los te laten wat niet lukt.
Om vier uur, als het niet meer ondraaglijk warm is, loggen we in voor spier- en conditietraining. We zwaaien dan ook even naar de sportleerkracht, de directeur en een paar andere families van de internationale school. Ik hoelahoep nog even, de kinderen springen vaak in het zwembad. We koken en ploffen daarna samen in de zetel. Of spelen nog een spelletje.
Het weekend maken we minder doordeweeks. Huiswerk proberen we vrijdagmiddag af te hebben, 's avonds bestellen we afhaaleten. Videogesprekken met framilie lagen sowieso meestal op zondag, dat verandert niet. Op zaterdag proberen we te wandelen. Of te gaan vliegeren.
 |
| De winkel met stylo's en schriften deed het ondanks de scholensluiting nog redelijk goed. Kinderen gaan nu elke dag vliegeren, de uitbater sloeg meteen een extra voorraad in. Maar als niet essentiële winkel zal hij nu ook dicht moeten... |
Oh, ik hoop zo dat het vliegeren zelf nog steeds kan en mag.
En dat het effect binnen twee weken snel zichtbaar wordt. Dat is het moeilijke aan leven onder coronamaatregelen, je ziet pas zoveel later resultaat van al je inspanningen. Het huidige aantal besmettingen zal - onder meer door het toenemend aantal gerepatrieerde Vietnamezen - eerst nog boven de 143 stijgen.
Maar daarna zou het toch echt terug moeten zakken. Ik vind dat Vietnam dat na al die tijd en moeite wel verdient.
Edit: They really knock on every door... Zaterdagochtend krijgen ook wij bezoek van de overheid. We zetten onze maskers op en laten drie mannen binnen. Een politieman, de vertegenwoordiger van het People's Committee van onze wijk én iemand die naar het Engels vertaalt.
Ze blijven op afstand. Of we allemaal de verplichte gezondheidsverklaring hebben ingevuld? En zijn we de voorbije twee weken buiten Vietnam geweest? Ja, online. Neen, thuis gebleven.
Wanneer ze naar het volgende huis vertrekken, bedanken we hen. Op een bevolking van meer dan 95 miljoen testen op dit eigenste moment slechts 149 mensen coronapositief. Er zitten zo'n 60.000 (vooral teruggekeerde) Vietnamezen in observatie en het land zet nog steeds alles op alles.
'Good luck!' roepen we de drie officials na. De vertaler steekt zijn duim op.
'Yes, for everyone.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten