In het online lessenrooster van de kinderen vul ik zelf ook een paar uren in. Ik geef Nederlands en Frans.
De meeste leermaterialen heb / zoek / maak ik zelf. Maar het vervolg op die cursus Frans die ik wel goed vind, hoe zou ik dat hier krijgen?
Wie boeken, rapporten, brochures wil binnenbrengen, moet kunnen aantonen wat daarin staat. Zodat daar zeker niets verkeerds in staat. Dictatuur en censuur rijmen niet zomaar op elkaar...
Het jaarverslag dat het hoofdkantoor in Brussel opstuurde, moest bijvoorbeeld eerst door een beëdigd bureau naar het Vietnamees vertaald worden. Van de eerste tot de laatste pagina, op kosten van VVOB. 'Vernietig maar,' zei Allerliefste tegen het depot op de internationale luchthaven. En tegen de collega's in Đà Nẵng: 'We krijgen het wel via een andere weg.'
Vietnam zou Vietnam niet zijn zonder manieren om dat te omzeilen. Je kunt iets op of onder de tafel schuiven. No go voor de ngo! Als het om een boek of vier gaat, een rapport of twee of een kleine stapel brochures, bezoekers vragen om dat mee te brengen.
In tijden van corona zijn er geen bezoekers meer. Geen collega's of verre kennissen die iets kunnen meebrengen. Geen framilie, zelfs via via lukt niet meer. Dus geen verjaardagscadeautjes. Geen speculaaspasta. Geen cursus Frans.
Toen dacht Allerliefste aan de diplomatieke koffer!
Dat concept kennen de kinderen van het gezelschapsspel 'Niets aan te geven'.
Een diplomatieke koffer wordt gebruikt voor het transport van officiële correspondentie en staat daarom onder internationale wettelijke bescherming. Aan de grens mag het niet gecontroleerd of tegengehouden worden.
Mits betaling voor het extra gewicht mochten wij daar iets bij stoppen.
Met dank aan mijn schoonvader die het vanuit België geregeld heeft, met dank aan Buitenlandse Zaken en de Ambassade in Hanoi krijgt Jana vandaag exclusief een bijzondere eerste les Frans.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten