Hij moest niet kiezen tussen vriendjes, binnen de gulden verjaardagsregel kon hij er zoveel uitnodigen als hij wou. Niemand moest maskers dragen, niemand moest afstand houden. Al drie weken geen coronabesmettingen meer binnen Vietnam, er konden dus zelfs gewoon kaarsen uitgeblazen worden! Speekselspetters en al.
Dat hij überhaupt een feestje kon geven, was dit jaar ongetwijfeld het mooiste verjaardagscadeau. Ook een mooi cadeau was het geschreeuw. 'Best party ever!' Al die jongens. 'Yeah, it is!!' Door elkaar. 'Absolutely!'
Vrijdagavond, na de eerste week school, reed Allerliefste de decibels naar huis. Jana en ik fietsten eerst nog langs de dichtsbijzijnde diepvries. Zo'n bende moet je genoeg afkoelen, met vanille ijs. Tegen dat we thuis waren, zaten de jongens al in het water.
Pool & pizza had Lukas op de uitnodiging geschreven. 'Weet je waarom ze zo graag naar mijn feestje komen, mama? Omdat het niets speciaals is. Gewoon bij ons thuis, in beperkt gezelschap, kunnen we tenminste spelen.'
Ik moet het fototoestel op sportmodus zetten, dan worden snel veel foto's na elkaar genomen en krijg je op het scherm een stop motion. Na elke sprong komen ze uit het zwembad. 'Show us!' en dan draai ik ook achterste voren aan het wieletje. 'Nog een keer!' Want dat is zo grappig, alsof ze uit het zwembad rijzen.
Kijk naar Lukas, zijn knieën hoog voor een beter bommetje. Tijdens Marco Polo duikt hij ook al zoveel dieper dan de rest... Om honger van te krijgen.
Het winkeltje verderop verkoopt geen ijsjes, helaas. Nog niet genoeg verdiend om in een diepvries te kunnen investeren. Wel sigaretten, chips en frisdrank. Of de jongens misschien geïnteresseerd zijn in die laatste twee? Dan moeten ze zelf boodschappen doen.
Weet U wat zo leuk is aan 'niets speciaals'? Dat het vaak toch heel bijzonder is.
Op blote voeten en met een handdoek rond je middel op straat lopen. Een boodschappentas met kleingeld in. Zelf mogen kiezen. Veel vriendjes hier deden dat gewone nog maar zelden. De meesten zijn nog nooit op hun eentje in een stuk van de echte wereld gestuurd. (Dus wandel ik mee, tien meter achterop zodat Lukas toch "alleen" met zijn vrienden op stap is.)
'Will, how much is 24 and 12?' De jongen trekt zijn schouders op. Hoe moet hij dat nu weten? De groep gaat driftig aan het rekenen. Hoeveel chips en frisdrank kunnen ze voor honderdduizend đồng kopen? 'Anh, jij moet de prijs vragen! Jij kunt Vietnamees!'
Drie zakken en vier blikjes, zo blijkt. Verschillende smaken, kleuren en geuren die ze ingewikkeld met elkaar gaan ruilen en delen. Nadat de jongens hun aankopen en 9.000 đồng wisselgeld in de tas gestopt hebben, steekt de uitbaatster haar duim op naar mij.
Konden wij beter Vietnamees, bedenk ik me op dat moment, dan zou zij misschien wel onze Moniek kunnen worden. Hoewel, die is onvervangbaar... Toch lijkt vandaag een beetje op toen.
Op de terugweg babbelt de bende over school, over de verjaardagscadeau's die nog uitgepakt moeten worden, over hun favoriete pizza. 'Zwaai eens naar dat meisje,' roep ik vanuit de achterhoede. 'Ze heeft jullie daarnet al zien passeren en staat nu op jullie te wachten.'
Alsof ze de Backstreet Boys van de buurt zijn, zo nonchalant wuiven de jongens terug. De buren die na de middaghitte terug buiten komen, glimlachen. Het is ook wel grappig, die troep in zwembroek.
Terug in de tuin, als de snelle suikers beginnen te werken, moet ik het fototoestel weer op de sportfunctie zetten. Ze willen nu een stop motion van hun draaisprongen. Kijken op het scherm. 'Nog een keer!'
Oh, zo'n écht feestje met 'niets speciaals', dat is absoluut het mooiste.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten