En dankzij die verkleedpartij, moesten wij zelf verder niets speciaal meer organiseren. Alleen onze zen bewaren bij de steeds groter worden chaos, door het lawaai heen iedereen voldoende aandacht geven, onszelf opsplitsen in een pannenkoekenbakker en een begeleider om een beetje structuur aan tebrengen in wat Jana voor haar eigen feest bedacht had. Namelijk:
Stap 1 - Cadeautjes openen en tekeningen ontvangen.
Stap 2 - Zonder volwassene naar de buurtwinkel. Om eieren. Voor de pannenkoeken, ah ja. Moniek (in haar deurgat, zes spekken armer) kreeg in de week van de klant wel héél speciaal bezoek over de vloer.
Stap 3 - Vrij vermaak. Daarvoor werd meteen de cadeau ingezet: elkaar beschilderen met echte goede kleuren uit potjes die naam waardig. Van die kleine kleurtjes in een snel scheurend plastiek vormpje hebben we al genoeg. Dat is precies het wijze aan collectieve cadeau's: wanneer de moeders (sorry, zo ging het écht) samenleggen voor wat het kind graag wil, krijg je meteen kwaliteit met sponskes en al. (Merci, daar gaat ze echt nog veel deugd van hebben, ik misschien ook...)
Stap 4 - Muzikaal pakket op de petanquebaan. Toen ik meedeed met 1, 2, 3 piano wilde ik zelf graag terug zes zijn. De vingerhoed verstoppen was misschien een minder goed idee.
Stap 5 - Piñata kapot slaan. Het wordt precies traditie. Maar wat was dat oneerlijk, zeg! Sommige kinderen konden tien snoepen rapen en anderen maar acht!!
Stap 6 - Zingen en blazen en pannenkoeken eten. Ze heeft haar zelf genaaide kroon op met daarboven een taarthoed: 3 rode bloemen + 3 blauwe kaarsen = 6 gouden jaren.
Stap 7 - Neerzijgen met de ouders die hun kind komen afhalen. Samen een pintje drinken, zelf nog een pannenkoek eten. Daarna kinderen in bad, opruimen en uitgeput napraten in bed. Dat ze er zo van genoten heeft.
*** Van harte proficiat, mijn meiske. Wij groeien graag verder met jou mee: volgend jaar zeven kinderen op je feestje, tegen dan kunnen je vader en ik ook dat aan. ***
Poeh, respect zeg. En proficiat aan de jarige, dat ook. Maar het idee van al die kinderen in je huis (en gelukkig ook een beetje daarbuiten), oh boy!
BeantwoordenVerwijderenEn het gekke is: als er gewoon extra kinderen komen spelen (soms ook met velen) dan is dat zo druk niet. 't Zijn de feestelijke verwachtingen die op zo'n dag parten spelen. Dus ik kruip nu (half negen) in mijn bed. Ha!
VerwijderenLeuk feestje ! Later zul je zeggen: 'Dat hebben we toch mooi overleefd!'
BeantwoordenVerwijderenJa, mooie herinnering...
Verwijderen