éééén tweeeee drie pie-aa-noooo

Vandaag is de laatste dag en ik ga het missen. Vooral als toehoorder, dan. Want zelf iets spelen, ho maar!

In de zomer tokkelde ik onder de stadshal een klein zacht stukje. Tussen het ruisen van papier. Aarzelend, zoekend. Want het was alweer veel te lang geleden. In het station hoor ik tot dan toe meestal heuse recitals, aan de Zuid-bibliotheek vaak jongeren die standaard vlotte deuntjes tokkelen, dus excuseerde ik me die keer dat ik zelf achter het klavier ging zitten op voorhand bij het publiek: "dit wil ik eens proberen". Met een kind onder mijn oksel en een sleutelbos op de partituur waar de wind mee speelde, begon ik sommige maten opnieuw. En opnieuw. En opnieuw.

Schaamtelijk / schaamteloos oefenen en plein public. Daarna kwam een man zeggen dat ik niet mag aarzelen en thuis weer de draad moet opnemen.

Zal ik?