Het strand werkt (weer)

Ik kan wel zes, tien, tweeëntwintig berichten schrijven over het feit dat wij terug naar buiten mogen! Zo blij!

We zien wel wanneer de scholen terug opengaan en de rest van de maatregelen gelost worden. Dat de kinderen opnieuw blokje om mogen fietsen! Dat we weer kunnen vliegeren! Terug naar het strand! Zo ongelooflijk blij!



De laatste keer dat we naar het strand gingen, werd alles daags nadien afgesloten. De maatregel gold tot 15 april, daarna werd die nog een week verlengd.

Het bord staat er nog steeds, maar het lint houdt niemand meer tegen. We zijn er nauwelijks onderdoor gestapt of Allerliefste en Jana lopen richting zee. 'Eerst!' Als je het maar als eerste roept, dan is het ook zo.

Onder een verlaten parasol graaft Lukas snel een labyrint zandtunnels, dan kan ook hij zich niet meer houden.   

Volgens het bord is het strand gestopt met werken. Nu werkt het duidelijk weer. Zoveel ruimte, die enorme weidsheid... Na drie volle weken tussen vier muren doet dat wel wat. Ik prop het fototoestel tussen de handdoeken en loop ook de zee in.

Wanneer ik over genoeg golven gesprongen heb, zoek ik opnieuw wat schaduw op. We hebben vier boeken mee. Sandwichkes, fruit en ons zakmes. Na een tijdje graaf ik het fototoestel terug op en loop ik langs de vloedlijn richting Đà Nẵng.

Het strand heeft weken niet gewerkt, en toch ook weer wel. De golven zijn blijven rollen, het zand is blijven liggen, de vissers zijn blijven vissen. 

Op die paar vissers na is het strand wel nog steeds erg leeg. Wij lopen van en naar en langs het water, verder is er bijna niemand. Wie doet dat nu ook over de middag, wanneer de zon zo hoog staat? Pas rond vijf uur komen Vietnamese families naar het strand.

Wordt het zo druk als voor de Corona maatregelen? Zal het dan wel lukken om twee meter afstand te houden? Wat als het niet werkt, zullen ze het strand dan weer sluiten? Wij nemen geen risico, voor vijf uur zijn we weer weg.

De ene dag lukt het al beter dan de andere, maar ik probeer om me niet al te veel zorgen te maken. Wat als de besmettingen weer zouden opflakkeren en de maatregelen weer strenger worden? Het heeft niet zoveel zin om die vraag te stellen. De toekomst is dezer dagen hoe dan ook erg onvoorspelbaar.

Ik geniet nu. Van alles wat wel nog kan. Van alles wat opnieuw kan. Al is het misschien maar tijdelijk. Van hele kleine dingen.

Een paar uren buiten. Zee, zon, zand. Zo ongelooflijk blij!