Midzomerzonsondergang

Om vijf uur trekken de toeristen een T-shirt over hun zongebruinde, zongebrande, vaak zonverbrande bovenlijf. Ze ruilen het strand in voor het historisch centrum, waar ze langs lampionnen en helverlichte eetkraampjes slenteren. Een hapje eten en misschien ook wel een drijvende vlam te water laten, dat brengt geluk.

Om vijf uur trekken de Vietnamezen naar het strand. De zon brandt niet meer, dus worden kinderen in reddingsvesten gehesen en plastic tafeltjes gedekt. Zwemmen en met de familie een hapje eten, dat is geluk.

Wij doen half toeristisch, half Vietnamees. We trekken pas rond drie uur in de namiddag naar het strand en blijven tot 8 uur hangen, wanneer het al lang donker is. Dezer dagen zwemt Lukas 'nog een laatste keer' met vriendjes die bijna naar hun thuisland terug gaan. Daarna doen we van samen eten en naar de zonsondergang kijken.

Ik moet er nog steeds aan wennen dat de zon hier niet in de zee zakt. En aan wat dat doet met lucht en licht, zowel waar de zon ondergaat (hieronder) als in de drie andere windstreken (hierboven).

'Heb je daar al een foto van?' vraagt Jana dan. Ze wijst mij altijd wanneer de wolken een gouden randje hebben. Ik weet niet of het met de zomerwende te maken heeft, maar rond deze tijd van het jaar zakt de zon extra spectaculair.