Welkom in de hoofdstad van het allereerste Vietnamese koninkrijk! Zoals wel vaker is dit paleis en tempel tegelijk. Mijn short is te kort, aan de ingang mag ik een grote lap stof lenen die ik als rok rond mijn middel wikkel. Keizer Đinh Tiên Hoàng hoeft zich niet in zijn graf om te draaien.
De mens moet nog altijd moe zijn na wat hij tijdens zijn aardse leven allemaal gedaan heeft. Eerst een dozijn rebellenleiders in de pan hakken. Dan de rust doen weerkeren, met een eigen munt en de heropleving van cultuur. Een heel rijk en handelsrelaties uitbouwen. En ook nog eens verschillende vrouwen trouwen en minnaressen houden.
Hij verdient zijn gouden standbeelden, verspreid over verschillende vertrekken. Wij gaan binnen wel eens kijken naar wat er tot meerdere eer en glorie van de eerste keizer is opgericht, maar brengen het grootste deel van ons bezoek buiten door.
Het is bijzonder rustig in de tuinen en binnenkoeren, maar we zijn natuurlijk niet de enigen. Op het grootste en mooiste plein wordt een Vietnamese videoclip opgenomen. Zangeres in vol ornaat, brede armbewegingen op hoge tonen die uit een kleine CD-speler komen.
Ik denk dat het een liefdeslied is, daar gaat het tenslotte bijna altijd over. Onze kinderen komen een paar keer in beeld, die moeten ze er maar uitknippen. Ze zetten er achteraf best ook nog de originele muziek op, wat uit die kleine boxen komt klinkt veel de blikkerig. Nog wat werk, denk ik, monteren en nasynchroniseren.
'Moet lukken,' zegt Allerliefste, 'kijk hoe professioneel ze het aanpakken. Met drone en al.' Lukas volgt het ding door de lucht, wat vliegt dat soms snel.
In een kleiner gebouw ernaast is echt niemand. We wandelen op de paden, langs galerijen, door poortgebouwen. Ik ben fan van de boeddhistische vlaggen, kleur én vorm.
Wanneer we alles gezien hebben en klaar zijn met zomaar slenteren, wandelen we door de kleine poort langs de rijstvelden weer naar het hoofdgebouw. Daar, wanneer we onder de grote toegangspoort weer naar buiten lopen, vraag ik Jana om even te poseren. Please, heel even maar.
Einde bezoek, mijn tijdelijke rok gaat in de wasmand. We stappen op onze fiets, op naar de volgende bestemming. De poort waar tickets verkocht worden en wij onderdoor moeten, stond er ten tijde van keizer Đinh Tiên Hoàng nog niet. Ze moeten deze keer niet poseren, alleen traag genoeg fietsen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten