Zilver

Ik had dit meteen na aankomst moeten doen. Al die maanden die ik hier in Vietnam verspild heb aan 'Neen! Mijn haar niet nat maken!'

Omdat het zo'n gedoe was om chloor of zout eruit te wassen. Omdat ik tijdens dat wassen altijd zo veel haar verloor. Omdat het putje van de douche daardoor verstopt raakte. En omdat ik niet wou dat mijn paardenstaart steeds dunner werd, mijn dot steeds kleiner.

Nu het er allemaal af is, mogen de kinderen mij overal kopje onder duwen.

Ik krijg bovendien nog best veel complimenten, zo'n kort kapsel staat mij blijkbaar. 'And where exactly did you get your pixie haircut?' vragen de moeders op school. Het is hier niet evident om een goede kapper te vinden, eentje die Westers haar verstaat. Minder steil en stug, dat vraagt blijkbaar om een andere aanpak.

'I cut it myself. Above the sink, in my own bathroom.' En dat je dat vanachter in mijn nek wel een beetje kunt zien, als je het weet. Maar dat ik daar zelf geen last van heb. Ik kijk niet achterom. En flip ook al niet op de grijze - ahum, zilveren - haren die ik in de lavabo zag.

Echt, ik had dit al veel eerder moeten doen.