Onthaalvader

Hij ijverde er jàààààren geleden al voor. Meer mannen in zorgberoepen. Ze zijn niet alleen een rolmodel voor de kinderen (jongens en meisjes), maar ook voor de ouders (moeders en vaders) en eigenlijk de hele samenleving.

Daarom dus dat hij ook hier die vraag stelde, toen hij bij Allerliefste een audit deed. Hoeveel mannen staan in het Vietnamese kleuteronderwijs?

Antwoord: veel te weinig. We spraken er achteraf over, toen hij privé nog een paar dagen aan zijn professioneel bezoek koppelde. Zodat we samen op stap konden en bijpraten, tot 's avonds laat. (Of toch naar Vietnamese normen...)

Ik heb er zo van genoten en nog maar eens gemerkt wat voor een interessante, warme en integere mens mijn vroegere baas is. Ik ken bijna niemand met een dergelijke staat van dienst die zijn professionele en persoonlijke ervaring zo graag, open en eerlijk deelt en tegelijk zo kwetsbaar, zoekend en echt blijft.

En ook nog eens hartelijk lacht om de onnozelheden van onze kinderen. In de zwaar drukkende hitte zo veel trappen kan klimmen. Honderduit over zijn eigen kleinkinderen vertelt. En zegt dat we voor hem niet per se speciaal moeten doen. We mogen 's avonds ook gewoon restjes opwarmen.

Voor hem dook ik begin deze week in mijn archief. Voor hem nu ook deze foto van een onthaalvader in Đà Nẵng, getrokken toen we daar nog woonden en elke dag door dezelfde straten slenterden.

Op den duur wist ik rond welk uur hij de kinderen aan zijn lage ronde tafel te eten zou geven en wanneer ik mijn toestel moest meenemen. Een knikje, toen ik de camera omhoog hield. Ik mocht en dacht toen al:

J. zou dit fantastisch vinden.