Dichter nummer 9

Vooraleer we naar ons échte huis gaan, neem ik graag afscheid. Gisteren van de familie, vandaag van de plek. Niet dat ik de stenen an sich ga missen, daarvoor is ons tijdelijk appartement te klein. We kunnen hier onvoldoende speelgoed en andere spullen kwijt, Jana en Lukas moeten een kamer en zelfs een bed delen, de echtelijke slaapkamer is tegelijk de leefkamer ... Kortom, te klein.

En ik besef dat we op dat vlak verwend zijn. Het appartement onder ons heeft precies dezelfde afmetingen, maar er wonen wel twee gezinnen. En in de steegjes zien we hele families in nóg kleinere eenkamerwoningen samenhokken. Ze delen een bed met drie, vier, vijf. 

De buurvrouw serveert mỳ quảng

Wat ik dan wel ga missen? De ingangspoorten naar onze wijk en de twee restaurantjes naast ons. Zijn bureau in dezelfde straat: daardoor kon Allerliefste over de middag thuis eten en direct na het werk met ons mee zwemmen.

Dat en de manier waarop taxichauffeurs onze bestemming uitspreken. Alsof ze die straat zomaar weten liggen! Daar hebben ze nochtans ook hun GPS voor nodig. Maar Chế Lan Viên is een bekende Vietnamese dichter, elke zichzelf respecterende stad heeft een straat met zijn naam.

Uit een online zoektocht maak ik op dat zijn gedichten nogal donker zijn, met veel verwijzingen naar ruïnes, beenderen, verval. Deze zin vind ik wel mooi.

Would you recognize your
soul if you bumped into it?

Al weet ik natuurlijk niet hoe het origineel de vertaling doorstaan heeft. Maar voor een romantische ziel heeft het wel iets om in een poëtische straat te wonen. En precies daarom wil ik ook graag afscheid nemen.