Vedetten

Er waren eens twee bleke blondjes in Mexico... Nu zijn ze daar wel wat blanke volwassen toeristen gewoon. Maar buitenlandse kinderen toch veel minder. En al zeker niet in de kleinere dorpen. Evenmin in de metro of la merced, plaatsen waar de rijkere en blekere Mexicanen niet komen.

Het leidde soms tot bizarre vragen: "Es de veras o es plástico?" (Lukas slaapt in de draagdoek, hij lijkt voor hen écht een plastiek reuzenpop.) "Is dat haar geschilderd? Doen jullie lenzen in de ogen?" 

Het lokte ook grappige reacties uit: "¡¡Es como niño Jesus!!" "¡Es un muñeco! ¡¡Qué precioso!!"
En twee dames in de supermarkt: "¡Mira, es el bebe Gerber!" - "¡No, es el Pamper!" (Respectievelijk een merk van groenten/fruitpap en luiers natuurlijk. Op de afbeeldingen daarvan staan inderdaad blanke babies.)

Maar het gaf vooral aanleiding tot gegil (van 15-jarige chilangas in schooluniform), vertederde blikken (omaatjes), veel strelen over het kopke, knuffels en kussen (ook van hele stoere mannen).

Jana hield er niet zo van en duwde de mensen weg.
Als Lukas een Mexicaanse zag, sprong hij uit mijn armen in hun armen om zijn knuffel op te eisen.

We konden niet alle knuffels trekken: in de rij aan de kassa van de supermarkt bijvoorbeeld hadden we ons toestel niet bij. En bij zoveel andere gelegenheden was het een beetje raar om plots foto's te trekken. Hoewel zij dat zonder gène wél vaak deden... Indígenas willen dat normaal gezien niet; of ze vragen 5 pesos. Maar omgekeerd haalden ze vanonder hun traditionele rokken meermaals een celular boven om die blanke baby te fotograferen!

Als hij 18 is keren we terug, hopelijk heeft hij dan nog evenveel succes.