Witte regen

'Slechte weer bestaat niet, alleen slechte kleren.' Ik was lang fan van die boutade, nu niet meer. We hebben hier al iets te veel tropische stormen meegemaakt, en gezien welke schade ze aanrichten. Slecht weer bestaat wel degelijk.

Sinds maandag wat ze in Vietnam 'witte regen' noemen. Dat is met een hevigheid die we in Europa gewoonweg niet kennen. Plaats in gedachten een gigantische rolband in de hemel, daarop een eindeloze rij zwembaden. Druk de knop in, zodat de zwembaden een voor een omkantelen. Het water splasht naar beneden, je ziet geen hand voor ogen. 

Zo gaat het ononderbroken door, urenlang. Lukas kijkt er graag naar. 

'Mama, dit is een muur van regen! We kunnen de overkant van het veld niet meer zien!' Aan de droge, veilige kant van het raam moet ik denken aan jaren en jàren geleden, toen hij ook uren bij het venster stond. Als het heel even 'gewoon' regent, ren ik met het fototoestel naar Jana's kamer.

De kamer met het mooiste uitzicht, misschien kan ik van daaruit een foto trekken van de ondergelopen rijstvelden. Mijn zicht wordt geblokkeerd door een samenvatting, voor de toets wetenschappen. Jana studeert niet op papier, ze gebruikt liever vensters. Mijn bureau! Daar geeft het raam uit op een klein, nu kletsnat balkon. Ik schuif het open, kort, want het regent meteen binnen. Wel heel mooi.