Corona: important call

Toen ik gisteren het preventieschema van de Vietnamese overheid voor U vertaalde, viel mijn đồng.

Die ene familie in Đà Nẵng! Die zijn nu ook allemaal F2! De kinderen zitten bij die van ons in de (nu virtuele) klas! En Jana heeft vorige week nog met de oudste dochter gevoetbald!

Dus ik belde. Eens vragen hoe het met hen gaat. Kwestie van goed fatsoen.

Al bij al redelijk goed. Ze moeten binnen blijven en krijgen elke dag bezoek van mensen in een wit pak die hun temperatuur komen meten. Ze maken zich niet echt zorgen. Niemand is ziek. Bovendien waren ze er niet bij toen hun barmensen de Britse toerist bediende die achteraf besmet bleek. Ze hebben sindsdien ook geen contact gehad met hun medewerkers en de kinderen zijn al een tijdje niet meer in de bar geweest. Dus nu hopen ze dat ze het met hun gezin gewoon kunnen uitzitten. Thuis, de buren zouden anders meteen de politie roepen.    

Ik belde ook om te vragen wanneer het precies gebeurde. Kwestie van burgerzin.

Want als de Britse toerist F0 is, dan is de barman F1, de familie die wij kennen F2 en zou Jana F3 kunnen zijn. En dan moet ze (moeten wij) in zelf-quarantaine. Maar gelukkig! Jana en Lucia hadden woensdag samen voetbaltraining. De Britse toerist was donderdagavond in hun café in Đà Nẵng. Oef!

Had ik ons anders thuis in quarantaine geplaatst? Absoluut. En de hotline gebeld. En onze F4 en F5 opgespoord. (Klik hier om al die F-en te begrijpen, de Vietnamese overheid verspreidt een schema waaraan iedereen zich moet houden.) 

Niet omdat ik zelf zo'n schrik heb van Corona. We hebben ons de laatste tijd extra goed verzorgd. Vitaminen, slapen, zon, beweging. Alles om onze weerstand te verhogen. Ik denk - hoop - dat we het virus aankunnen. Ik zou onszelf vooral hierom in quarantaine zetten:  

quote oorspronkelijk van ene Ally Carter

Naast ons wonen grootouders van zestig plus. Op de markt koop ik fruit en groenten bij een vrouw van meer dan zeventig. Maar vooral ... Niet alleen oude mensen zijn kwetsbaar. Iedereen (en zeker mannen) met een (gekende of ongekende of helemaal geen) onderliggende gezondheidsproblematiek kan door dat virus ernstig ziek worden. Om nog maar te zwijgen over de bescherming van het medisch personeel.

Vietnam is ons gastland, een niet eens zo grote uitbraak van Corona zou de gezondheidszorg (en economie) hier ontzettend onder druk zetten. Dat wil ik niet.

Zelf wilt U toch ook geen baby krijgen, chemo of pakweg een blindedarmontsteking in een ziekenhuis dat het niet meer aankan?

Dus wat doe je dan? Geen risico nemen. Absoluut proberen om niemand in gevaar te brengen. En dus - voor zover mogelijk - alles doen om niet besmet te raken. Dat blijft de eerste stap.

Moeilijk, hoor. U moet zelf ook maar eens de oefening maken.

Waar bent U de voorbije twee weken geweest? Schoolpoort, werkplek, vergaderzaal, klaslokaal, supermarkt, grote en kleine winkels, postkantoor, bank, park, café, restaurant, cinema, theaterzaal, sportruimte, elke verplaatsing, tram, tramhalte, bus, bushokje, trein, fietsherstelplaats, gemeenschappelijke garage.

Welke voorwerpen hebt U aangeraakt? Winkelkar, diepvriesdeur in de supermarkt, kassaband, sporttoestellen, gedeelde telefoon op een gedeeld bureau, fabrieksmachines, toetsenbord van uw collega, balpen van uw medestudent, allerlei klinken, treindeuren, drankautomaat, parkeerautomaat, geld dat circuleert. (Niet aan uw gezicht komen en handen wassen ...)

En bovenal, met wie had U daar contact? Buren, vrienden, familie, collega's, medestudenten, vriendjes van uw kinderen, leerkrachten, directie, secretariaat, loketbediende, zaalwachter, politieagent, kassamedewerker, poetspersoneel, verkoper, andere klanten in de supermarkt, medesporters, wandelaars, onbekenden.
 
Sinds ik die oefening gemaakt heb, plooien alvast de kinderen en ik ons een beetje meer op onszelf terug. Het openbare leven is hier deze week sowieso bijna volledig stilgevallen. Scholen zijn nog altijd dicht, àlle vrijetijdsactiviteiten - ook buitensporten - staan nu on hold, veel horeca is "tijdelijk" gesloten, het historisch (toeristisch) centrum ligt plat. 

Ik weet dat U zich in België niet zomaar uit het leven kunt terugtrekken en ik wil U ook niet ongerust maken. Ik kom met de kinderen nog steeds buiten. We gaan vaak vliegeren en zoeken buiten heel af en toe nog gezelschap op. Mentale gezondheid is tenslotte ook belangrijk. En Allerliefste gaat gewoon naar het werk, dat kan voorlopig niet anders.

Maar maak die oefening. Zeker als U zich niet honderd procent voelt. Allicht moet U uw sociale contacten dan toch proberen beperken.