Vliegeren in de rijstvelden

'Net als gisteren om vier uur op het veldje?' tekst ik naar Anne Gré. Naar Kathy. Naar Đức en Lý.

Wanneer de zon daalt, steekt de wind op. In het historisch centrum van Hội An merk je er niet veel van, maar in de buitenwijken is dat het moment waarop de kinderen buiten komen. Ze trekken naar de velden en laten daar hun vlieger op.

Tweeëntwintig tellen we er vandaag. Haaien, vissen, veel roofvogels zoals hierboven en één Mickey Mouse. In het gouden uur dansend in de lucht.

Peuters staan er naar te kijken. Pubers rijden met hun brommers onder en over de draden heen. Papa's tonen hoe het moet.

We leren Mai kennen, 14 jaar. Ze komt elke dag, houdt af en toe voor ons een bobijn vast, gilt als één van die stoffen vogels een duik neemt. Nog harder als iemand zijn touw lost en de vlieger er vandoor vliegt. Dan moeten we op onze blote voeten tussen de rijsthalmen om hem terug te halen. Een beetje eng met die slangen, maar niet gevaarlijk.

Van de internationale school komen we ook een paar families tegen. Het is goed om buiten te zijn en rond te rennen, om mensen te zien en voor mij ook: om andere volwassenen te spreken.

Met Allerliefste voor-het-werk-in-België is de timing van de sluiting van alle Vietnamese scholen en een halve lock down voor de kinderen allesbehalve ideaal.

Maar dat het hier nu vliegerseizoen is, komt wel goed uit. Daar moet ik me aan optrekken, dacht ik, toen de vliegers hoog stonden en de zon vlak boven de palmbomen. En aan het feit dat hij bijna terug is. Dan kunnen we samen op de paadjes tussen de velden gaan vliegeren.