Toch is sociaal contact organiseren geen sinecure. Veel vrijetijdsorganisaties volgen de scholen, dus is er ook geen voetbaltraining, geen zwem- of gymclub, geen muziekschool, geen circusklas, geen tekenles. Ik vraag vriendjes over de vloer, maar sommigen wonen in Đà Nẵng, 35 km verderop. Niet iedereen kan of wil komen.
In een internationale school komt de hele wereld samen, ieder met een andere kijk op studeren, spelen en - zo blijkt nu - gezondheid. Sommige families vinden dat de school de kinderen thuis met taken moet overladen. Andere families willen helemaal niet aan school denken en gewoon vakantie nemen.
Nog andere families zijn echt bang voor een mogelijke besmetting. Zij zijn blij dat de school gesloten is en houden hun kinderen het liefst thuis. Geen sociaal contact, veiligheid voor alles.
Ik hoor verhalen van families waar beide ouders werken en de kinderen alleen thuis zitten. Van 8 uur 's morgens tot 5 uur 's middags, maandag tot vrijdag. Heel jonge (ook Vietnamese) kinderen die alleen thuis blijven, worden dan door hun werkende ouders via een camera in de gaten gehouden.
Iedere keer dat ik zo'n verhaal hoor (feit of fictie?), moet ik denken aan wat die Vlaamse professor op het WHO congres zei. Dat preventieve maatregelen niet méér schade mogen veroorzaken dan het virus zelf.
Op dat vlak bevinden we ons in Vietnam in een bizarre situatie. Het is één-partij-staat en die partij neemt doortastende maatregelen. De grens met China gaat hermetisch dicht, toeristische attracties worden gesloten, openbare bijeenkomsten (denk niet alleen massa evenementen, maar ook gewoon vergaderingen en trainingen) worden afgelast, in sommige taxi's en veel openbare gebouwen ben je verplicht om een masker te dragen of je temperatuur te laten checken.
 |
| De inhoud van mijn handtas... Sleutels, zonnebril, in alcohol gedrenkte ontsmettingsdoekjes en een Corona app van de overheid op mijn telefoon. Ik begrijp er weinig van en kan ook de contact-functie in het Vietnamees niet gebruiken, maar met de cijfers ben ik wel iets. |
Sinds Tê't (25 januari) is geen enkele school terug open gegaan. Directies (en vervolgens de ouders) krijgen dat bericht vaak pas zondagavond, soms zelfs maandagochtend. Week na week wordt de sluiting van scholen verlengd, waardoor directies elke keer ad hoc een alternatief - zoals virtuele klassen - moeten proberen organiseren.
Hoogst waarschijnlijk zal het MOET, Ministry of Education and Training, de Vietnamese scholen verplichten om - ter compensatie - eind juni langer door te gaan. Voor elke week dat de school langer gesloten blijft, een week minder zomervakantie. (Op de internationale school denken ze aan langere schooldagen en inhalen op zaterdagen.)
In een land met meer dan 95 miljoen inwoners en (op 22 februari) slechts 16 bevestigde besmettingen - waarvan 13 bij de grens met China, het dorp werd sindsdien geïsoleerd - is het sluiten van de scholen (en inkorten van de zomervakantie) een bijzonder drastische maatregel.
Een maatregel waarop verbazingwekkend weinig publieke reactie komt. In Europa zouden pedagogen en psychologen wijzen op de gevolgen voor sociaal geïsoleerde kinderen: angst en depressies. Leerkrachten en andere experts zouden fulmineren over onderwijs dat in het gedrang komt. Ouders en werkgevers zouden protesteren dat zij hun leven niet meer georganiseerd krijgen. U weet wel, opvanggewijs, werkweek, vakantieplannen. Virologen en de medische wereld zouden met cijfers komen.
Hier geen open brief, geen opiniestuk, geen debat in de media, niemand die oproept om het hoofd koel te houden. Niemand die de regering erop wijst dat er meer casussen zijn in Hong Kong, Japan, Thailand, Singapore en Maleisië, maar dat het dagelijkse openbare leven er wel nog min of meer doorgaat.
Daarom dat deze maatregel tegelijk ook de angst van veel Vietnamezen voedt. Waarom, als er zo weinig besmettingen zijn, zo'n zware maatregel? De eerste twee weken na Tê't was het nog begrijpelijk. 'Laten we die kinderen na al dat rondreizen in Azië een hele incubatieperiode lang van elkaar weg houden.' Maar nu er geen nieuwe gevallen opgedoken zijn, weet niemand precies waarom de scholen nog zo veel langer sluiten.
Of zijn de cijfers die de overheid vrijgeeft niet de juiste cijfers? Zijn er misschien toch al kinderen besmet? Zijn de ziekenhuizen onvoldoende voorbereid als er een echte uitbraak zou komen? Heeft de regering er geen duidelijk zicht op? Hebben ze het niet in de hand? Wil Vietnam zich tegenover China bewijzen? Waarom precies al die maatregelen? Veel Vietnamezen vertrouwen het niet.
Ik hoop - net als die Nederlandse moeder in Ho Chi Minh Stad - dat de cijfers (en de échte besmettingen) binnenkort dalen, zodat de kinderen in maart terug gewoon naar school kunnen. Want de onzekerheid weegt en ook al is dit geen quarantaine, soms voelt het wel een beetje zo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten