Stafhouder

In de nieuwe reeks rond Sinterklaas hadden we de functie al zien passeren. Dus toen op het feest gevraagd werd wie kon helpen, vrijwilligde Lukas meteen.

Behalve dat de Pieten wel héél veel roet ophadden, bedacht ik nog dat dit misschien ook een interessante kwestie is voor een extra aflevering in de nieuwe Sintreeks:

Zetten kinderen in het buitenland ook hun schoen? Wie haalt daar de brieven op? Krijgen ze speelgoed? En reist Sinterklaas daarvoor dan echt de hele wereld rond? Wanneer en hoe?

Wij dachten ... Over land, waarschijnlijk met een jeep, om elke regio te kunnen bezoeken ... In de periode tussen de aankomst in Antwerpen en de nacht van 5 op 6 december ... Misschien dat de Sint er dan een week of twee tussenuit trekt, terwijl Conchita en konsoorten alles verder voorbereiden?

De dingen die we hier samen met onze kroost verzinnen! Niet dat we het verhaal kost wat kost willen rekken. Als ze zich afvragen hoe de Sint in huizen zonder schoorsteen binnen raakt, waar al dat speelgoed vandaan komt en waarom ze niet altijd krijgen wat ze in hun brieven verlangen, hebben wij altijd al naar hun ideeën gepolst. 'Hoe zit dat volgens jou in elkaar? Ja, dat is misschien wel een beetje vreemd.'

De magische periode duurt al bij al maar kort. Rond driejarige leeftijd beseffen ze voor het eerst wat er gaande is, vanaf de vijfde verjaardag kunnen ze er echt naar uitkijken, in het tweede leerjaar beginnen ze vaak al te twijfelen. Rond die tijd ontdekte de dochter hoe het in elkaar zit, en bijna ook de zoon. Maar toen vertrokken we naar Vietnam!

Hier in het buitenland zien we geen honderden slecht geklede hulp Sinten, worden we niet met speelgoedreclame om de oren geslagen, kennen we geen oudere kinderen die het geheim verklappen en ook geen Belgische kinderen bij wie de Sint helemaal niet langskomt.

Omdat niets doet twijfelen, kunnen kinderen in het buitenland doorgaans iets langer van de magie genieten. Ja, magie. In de kranten mag een conservatieve filosoof beweren wat hij wil, zolang we de vragen van onze kinderen serieus nemen - hier wordt geen leugen op leugen gestapeld, dissen we niet de ene onmogelijke verklaring na de andere op - en zolang het een onvoorwaardelijk feest is - hier bestaan geen stoute kinderen en moeten in ruil geen tuutjes gegeven worden - denk ik niet dat Sinterklaas hen permanente schade berokkent.

'We hebben jou een verhaal verteld,' zo zullen we het onze stafhouder uitleggen wanneer hij het magisch denken verliest en dé waarheid ontdekt. Of wanneer het hem zelf moeten vertellen. Omdat hij toch echt te groot wordt, en terug thuis tussen wereldwijze leeftijdsgenoten moet passen.

'Het was een sprookje waar jij elk jaar helemaal in opging. Een toneelstuk waarin wij en alle andere volwassenen een rol gespeeld hebben. Omdat het elk jaar opnieuw heerlijk was. Voor jou, maar ook voor ons. Wij vonden het altijd zo mooi om te zien hoe jij in het verhaal dook, en fijn om ook onszelf nog eens in een kinderverhaal te kunnen onderdompelen.'

Is het een keiharde leugen als zelfs het avondjournaal op de openbare omroep eraan meedoet? Of is 6 december het historisch gegroeide en cultureel geëvolueerde geschenk van een samenleving die haar kinderen één keer per jaar - en liefst allemaal samen - een magisch (en inclusief!) feest wil geven?

Misschien dat ik mijn mening ooit moet bijsturen, maar voorlopig geloof ik graag dat laatste. Dat zes december een datum ten dienste van de verwondering is.