Dag lief tuutje

Bij zijn grote zus ging het vanzelf. Ze was net drie en besloot dat ze haar tuutje aan de Sint wou geven. Het is niet wat ouders op zulke momenten normaal gezien doen, maar wij hebben geheel onverantwoord dat idee meteen uit haar hoofd gepraat. We zouden kort daarna naar Mexico reizen en wilden een tuutje tijdens de lange vlucht. Maar ook...

Ik vind het niet zo'n goed idee om tuutjes aan de Sint te geven. Zes december is een leuk maar ook dubieus feest: die positie van Zwarte Piet, het feit dat we - voor een goed doel, maar toch - onze kinderen allerlei dingen wijsmaken... Dat krijg ik mezelf al allemaal niet goed uitgelegd.

Als de jongsten, die nog maar net beginnen te begrijpen dat het een kinderfeest is en dat ze niet bang moeten zijn voor die man met baard, ook nog eens hun tuutje moeten weggeven... Op mijn eigen verjaardag doe ik in ruil voor een paar cadeautjes toch ook niet voorgoed afstand van pakweg mijn lievelingsparfum? 

  

Terug naar hoe de tuutjesovergang bij Jana dan wel gegaan is. Ze was drieënhalf toen we in het voorjaar paaseieren zochten aan zee. Met haar mond vol chocolade zei ze tot onze verbazing: 'Ik wil vandaag mijn tuutje weggeven. In zo'n bak voor tweedehandskleren. Dan kan een ander kindje mijn tuutje nog gebruiken.'

En zo deden we het. Subito presto in de herinneringendoos (in plaats van naar de Kringloopwinkel, ik denk niet dat iemand graag andermans tuutje overneemt). Als je kind zelf aangeeft dat het er klaar voor is, grijp je die kans met duizend handen.

Bij Lukas kwam dat eigen initiatief er nooit. Hij is nu vier-en-een-half, veel te oud om nog een tuutje te hebben. De tandarts hintte al herhaaldelijk: tijd om afscheid te nemen, het is niet goed voor de voorste tanden. Maar er was altijd wel een reden om het niet te doen: een halve hersenschudding, onregelmatige weekendjes weg, een reis met driedaagse autorit, septembermoeheid, ... En heel misschien speelde dit ook mee: hij is mijn jongste kuiken, hij hoeft niet per se snel groot te worden.

Dit verlengde weekend waren al onze excuses opgebruikt. Vier dagen om eventuele onregelmatige nachten te boven te komen, dat moest lukken. Dus trokken we vandaag naar het Pierkespark. Lukas bond alle tuutjes aan een lint, Allerliefste hing het met een geleende ladder hoog in een boom, daarna gingen we pannenkoeken eten.

Dat laatste hadden we hem wel tien keer voorgehouden: we zouden vieren dat hij nu een grote jongen is, zo'n jongen die zonder tuutje slaapt. Lukas was/is namelijk nogal gehecht aan zijn tuuten, ik had niet verwacht dat het afscheid zo vlot zou gaan.  

Dat van die tuutjesboom vind ik een mooi ritueel. In Gent staat er één in de Tuin van Kina (waar je ook tuutjes kunt hangen zonder Sint), één in Sluizeken-Tolhuis-Ham en één - een goed bewaard geheim! - in onze eigen wijk, de Brugse Poort. In die boom hangen, naast het witte lint van Lukas, een beetje meer naar rechts op de brede tak, de tuutjes van enkele voorgangers.

Eigenlijk kan elke buurt zo'n tuutjesboom starten. Een boom waar kinderen elke dag met hun neus op zitten is allicht niet zo handig: dan blijft het tuutje verleidelijk dichtbij. Maar een boom die ergens centraal staat, een bekende boom waar de kinderen regelmatig passeren met takken waarvan ze weten dat daaraan ook tuutjes van vriendjes en vriendinnetjes hangen.

Enfin, wij hadden vandaag een gezellig afscheid, ons eigen kleine ritueel om te stoppen met tuuten. Nu maar hopen dat het vannacht goed gaat. En dat hij niet begint te duimen. (Tips om dat te voorkomen, zijn trouwens nog steeds welkom.)