Nog over die tuutjes

We waren gisteravond alleen thuis, hij en ik. Dat gebeurt niet zo vaak, daar wilden we allebei extra van profiteren. Eerste keken we samen naar een film met Bliksem McQueen. U weet nu waarschijnlijk wel al wie die 'hij' is. Daarna, in het grote bed, vleiden we ons tegen elkaar aan. Zoals alleen hij als een klein diertje dicht tegen mij kan kruipen. Alsof hij het liefst de hele nacht ónder mijn huid opgekruld zou willen liggen spinnen.

'Wel jammer van mijn tuutjes,' zei hij. 'Maar ja, ik heb ze weggedaan.'
En hij viel boenk! in slaap. Viel dat even mee.

Deze ochtend ruimde ik zijn tuutenbakje op. Deze foto dateert van vroeger en is een gouden tip.

Hoeveel tuutjes je ook legt binnen handbereik van je kind, er is een soort wetmatigheid waardoor ze midden in de nacht hoe dan ook verdwenen zijn. Ze vallen tussen de spijlen op de grond, verdwijnen achter het hoofdeinde, verschuilen zich in het hoekje tussen matras en beddenkader, kruipen in de kussensloop. Steevast onbereikbaar.

Gevolg: je wordt op onmenselijke uren wakker geroepen enkel en alleen om die tuut te vinden. Begin er maar eens aan, slaapdronken en op de tast in het donker. Als je het terug in hun kinderhandjes legt, proppen zij het op puur automatische piloot in hun mond, draaien zich een kwartslag om, met hun rug naar je toe, en vallen zonder enige dank weer boenk! in slaap.

Ik had er genoeg van en installeerde met een lege puddingbeker en een oude veter aan het hoofdeinde van zijn bed een soort tuutenbakje. Geen rondslingerende tuutjes meer die hij 's nachts toch nooit leek te vinden. Met alle tuuten verzameld in een bakje, hoefde hij 's nachts maar te grabbelen. Ik zeg U: zo'n makkelijk bereikbare tuutjesvoorraad kan uw nachtrust en bijgevolg uw algehele levenskwaliteit gevoelig verbeteren. 't Is graag gedaan.