Nummer 595

Hoe we haar straks terugvinden? Tussen alle andere boten met precies dezelfde vlag en reddingsboei? Roeisters in blauw uniform, allemaal met beschilderde conische hoed? Ze wijst naar de zijkant van haar boot, waar een nummer staat. Dat moeten we onthouden.

Eigenlijk moeten we helemaal niets onthouden.

Elke keer dat we bij een tempel aanmeren, peddelt ze meteen door naar haar wachtplek. Ofwel ligt die in de schaduw van haar eigen paraplu, ofwel in die van een paar overhangende bomen. Wanneer ze ons na het tempelbezoek ziet terug slenteren, grijpt ze onmiddellijk haar spanen.

Een paar keer roeit ze tot achter de zoveelste karst rots. Uit het zicht, maar precies daar waar wij uit de tempel komen. Dan trekken de kinderen eerst hun reddingsvest aan, daarna grijpen ze zelf naar de riemen. 

Uit haar lach begrijp ik dat we zeker mogen meedoen. Niet dat ze het nodig heeft - zo kranig als ze oud is - maar misschien apprecieert ze het wel dat we haar harde labeur in deze extreme hitte een beetje te verlichten.

Bovendien vinden wij het wel leuk om fysiek bezig te zijn en die slag in het water onder de knie te krijgen. We moeten gewoon goed naar haar kijken en precies hetzelfde doen.

Als ze sneller roeit, dan wij ook. Als ze gebaart naar overhangend groen of een lage grotdoorgang, dan bukten we. Als ze haar paraplu open klapt, dan wij die van ons. We wijzen naar ons wit vel en de zon, daar moet ze om lachen.  

Wanneer Lukas niet roeit, bekijkt hij de kaart. We volgen route 2, Lukas weet door welke grotten we al gevaren hebben, bij hoe veel meer tempels we nog gaan stoppen. De mooiste zijn de grotten die bijna helemaal ondergelopen zijn en de tempels die lijken te drijven, te klein om uit te stappen.

Mooi ook is de rivier die tussen de karst rotsen slingert, daarop de slinger kleurrijke boten. Ik zag al foto's van bovenaf, waar het vlakke van de rijstvelden nog sterker afsteekt tegen het steile van de rotsen. Vanop het water, midden in de botenkaravaan, is het een heel ander perspectief. Natuurlijke schoonheid, dat is zo vaak overweldigend en rustgevend tegelijk. 

Ik leg nog een linkje naar die tempels en grotten onderweg, maar de boottocht zelf - het varen door dit ongelooflijke landschap en roeien met de riemen die je hebt - daar draait het natuurlijk om.