Belangrijke indicator voor mij is niet alleen wat er bij het eetstalletje gezegd wordt, maar ook wat ondertussen gebeurt. Jana en Lukas bestellen bánh xèo, ik salade met banana flower, Allerliefste een kom phở. In het Vietnamees. Dat charmeert de uitbaatster zodanig dat ze Allerliefste nog wat woordjes bijleert.
Onderweg naar het stalletje op de markt hebben we naar Rodrigo gezwaaid, op de terugweg komen we Alison en Amada tegen. 'Waar zijn jullie geweest?' vraagt ze terwijl ze haar brommer en haar dochter naast onze fietsen intoomt.
We hebben hier elk ons lievelingseten! Steeds vaker komt er een klik in ons contact met de Vietnamezen! Allerliefste krijgt basaal vat op de taal, een hele prestatie! We kennen hier steeds meer mensen! En dan zijn er nog al die andere dingen die we ondertussen zo vanzelfsprekend vinden!
En dat is het natuurlijk niet, onze kring en zelfvertrouwen groeien hier nog elke dag. De volgende driehonderdvijfenzestig dagen worden ongetwijfeld ook nog bijzonder (en) uitdagend. Maar so far, so good.
Edit: De volgende dag maakt ook de school de balans op. Tijdens de portfoliogesprekken worden de kinderen geprezen om hun vooruitgang op alle vlak. Engels en goed in het vel, wiskunde en vriendjes maken. Als ik denk aan nog geen driehonderdvijfenzestig dagen geleden, dan is de evolutie inderdaad ongelooflijk en valt de balans ontzettend positief uit.
Zo blij dit te lezen? Is er een "einddatum" voor jullie verblijf ginder? Of is het "blijven zolang het goed voelt"?
BeantwoordenVerwijderen