Kinderen van ijzer

Die vuile vlekken op zijn armen en benen, dat komt omdat Lukas nu van ijzer is. Zijn zus ook.

#Ironkids2019 ... Daar horen nummers bij.
110 en 514, daarvoor de T van triatlon.

Tattoo's voor in het water. Stickers voor fiets en fietshelm. Een rugnummer voor tijdens het lopen. En iets voor de supporters.

Ironkids maakt er op geen enkel moment een wedstrijd van, maar neemt de sportprestatie duidelijk zeer serieus. Een mooie beloning voor onze trainingen thuis, veel zwaarder dan we ooit voor de Pierkes- of Boterkoekenloop gedaan hebben.

Niet om te winnen, maar om te wennen aan de afstand en de hitte. Vanaf 8 uur 's morgens is het hier nu zweterig heet. We willen ook weten hoe we die transities het beste kunnen aanpakken, de wissel tussen twee sporten. Met een goede voorbereiding kunnen we de dag zelf hopelijk meer genieten.

De organisatoren zijn van hetzelfde gedacht, ze houden er de chaos en de sfeer in. Allerliefste vertelt me achteraf hoe de deejay de oudste leeftijdsgroep met mopjes en muziek opwarmde. Dus eerst danste Jana met een paar vriendinnen op het strand? En daarna die topprestatie van 140 meter zwemmen, 6 kilometer fietsen, 2 kilometer lopen? Straf!

Ik heb het niet gezien, ik was Lukas aan het coachen.

Samen naar de briefing. 'Via de vloedlijn naar de vlag, achter de vlag richting begeleiders, 70 meter zwemmen in zee en uit het water rennen.' Ik steek mijn duim omhoog, dat moet lukken. 

'Goed gedaan!' roep ik, nog vooraleer hij mij kan horen. Ik ren mee naar zijn fiets om handdoek en helm aan te reiken. Loopshirt ligt klaar. Twee waterflesjes waarmee ik het zand van zijn voeten kan spoelen. Sokken en zonnebril in zijn loopschoenen.

Drinkbus geef ik hem rechtstreeks. Eerst een slok, dan pas in de houder. 'Niet te snel in de bochten.' En daar gaat hij, 3 kilometer fietsen.

Na het fietsen energiereep en schouderklopje, samen richting loopparcours. Van de laatste kilometer heb ik geen foto's. Ik loop mee tot vlak voor de finish, dan verdwijn ik langs een zijwegje.

Onderweg staat een collega van VVOB te supporteren. Lukas en ik pikken een jongen op die stapvoets afwisselt met korte sprintjes. 'Hoe heet je? Loop mee in ons ritme, dat hou je beter vol.' Dat hij niet wist dat ouders konden meelopen, zegt de vader van Connor achteraf. 'Anders had ik dat ook wel gedaan, doseren en temporiseren is op die leeftijd het moeilijkste. We komen hiervoor speciaal uit Saigon.'

Ik knik en zeg tegen Lukas dat hij moet drinken en in het zwembad mag springen. Een mede-moeder houdt de jongens in de gaten, ik loop langs een binnenweg terug. Jana moet ondertussen al uit het water zijn, misschien zie ik haar nog fietsen en lopen.  

Ik bots op Allerliefste. Hij zweet en blinkt, van het coachen en uit trots. 'Ze heeft dat zo goed gedaan!' Ik vind haar voorbij de eindmeet, bij de andere deelnemers van de school. Miss Pascaline, de turnleerkracht, is er ook. Jana moet beker na beker drinken, iets eten en haar spieren stretchen.

Lukas zit met Koki en Kosei nog steeds in het zwembad. Of Yoko verder een oogje op het water wil houden? Dan blijf ik nog even in de relaxzone, waar Jana haar benen laat masseren. 

Dat ze hun handen vol hebben aan de Green Shoots' kinderen, zeg ik tegen Zoë. Letterlijk. Ze lacht. 'Die van de internationale school weten tenminste wat het goede leven is.' 

Jana speelt ondertussen met haar medaille. Elke deelnemer heeft er eentje gekregen. En een T-shirt waarop in grote letters IRONKIDS FINISHER staat. Maandag wil Jana daarmee naar school, nu zet ze haar zonnebril op. Achter de donkere glazen valt ze bijna in slaap.

'Kom,' zegt Allerliefste. 'We dobberen hier eerst nog een beetje in het zwembad, laden daarna de fietsen op en gaan dan thuis een dutje doen.'

Bij de stalling verzamelen we de spullen die we nog maar een paar uren eerder klaar legden. Ondertussen lijkt het alsof er al een hele dag op zit. Zo intens was alles, zo ongelooflijk stoer ook.  



Nummer T110 en T514, ik begrijp heel goed dat jullie de tattoo's er voorlopig niet af willen wassen.