Zodra ik denk dat ik het leven in het buitenland ondertussen wel ken, komt er iets nieuws op me af, een situatie of een gevoel waar ik nog mee moet leren omgaan. De verkiezingen, bijvoorbeeld. De lokale stemronde van oktober 2018 hebben we ook vanuit Vietnam meegemaakt, ik dacht dat ik voorbereid was.
Wanneer onze volmacht zondag voor ons stemt, is het hier al bijna avond. Pas de volgende dag zien we de resultaten van de voorbije verkiezingen. Het tijdsverschil zorgt voor vertraging, de afstand ook voor vervreemding. Behalve aan Allerliefste kan ik niemand uitleggen wat ik denk, wat ik voel.
Mensen weten hier vaak niet waar België ligt, laat staan dat zo'n klein land ook nog eens opgesplitst is. Bovendien kennen ze hier het systeem van democratische verkiezingen niet. Verschillende partijen, hoe werkt dat? Wat bedoel je met kieskringen? Wat is extreem rechts en het cordon sanitaire?
Toen afgelopen herfst een van de drie belangrijkste kopstukken stierf, vergelijkbaar met onze minister president, was dat nauwelijks onderwerp van gesprek. Het maakt hier namelijk niet uit welke politicus die post gaat overnemen, het beleid blijft toch hetzelfde. Dat van de partij.
Niet dat ik in België altijd van alle politiek op de hoogte was. Of over elke waan van de dag een mening had. Alleen zou ik nu zo graag een paar mensen willen spreken, delen wat ik denk en voel. Trots en verdrietig tegelijk, bijvoorbeeld, om het eiland dat Gent blijkt te zijn. Zo eenzaam als het progressief is.
Liever nog dan zelf praten, wil ik iemand horen zeggen dat het allemaal nog wel zal meevallen. Ik ben geschrokken van de verdeeldheid onder de kiezers en bang dat de rechtse partijen het mandaat gaan krijgen om de patstelling te doorbreken. In de kranten lees ik maar weinig commentaren die gerust stellen en de analyses van Allerliefste doen dat ook al niet.
Ik moet er na deze verkiezingen aan wennen. Geen oudere collega op het werk die een en ander in (historisch) perspectief plaatst, geen vrienden om iets mee te gaan drinken en een vrolijkere noot aan te slaan, geen familiebijeenkomst die als uitlaatklep kan dienen. Hier zitten wij, een beetje zoals Gent, eenzaam op ons eiland in Vietnam.
Ik heb met mijn broer geskypet die avond. Omdat ik er niet goed van was en het wel met mijn vriend kon bespreken, maar verder ook met niemand. Ook al is het hier qua politiek systeem al veel gelijkaardiger aan België dan Vietnam natuurlijk (brrr, wat je daar beschrijft over één beleid, dat van "de" partij), maar toch, hier waren geen verkiezingen (ook geen Europese), hier werkt het systeem anders (er wordt weliswaar ook voornamelijk rechts gestemd, maar de politici die minister worden moeten door elke partij goedgekeurd worden, waardoor er veel meer consensusgericht beleid gevoerd wordt). Dus ja, het voelde hier ook even als een eilandje. Veel minder ver dan het jouwe, maar ik snap het wel.
BeantwoordenVerwijderenEn, ook al maakt het op grote schaal niet zoveel uit, ik ben blij dat jij wel nog met trots kan kijken naar de plek waar je vandaan komt. Ik kom uit een gemeente in de Denderstreek en de resultaten daar zijn, hoewel niet zo extreem als in vb. een Ninove, beangstigend. We zijn ondertussen bijna twee weken verder en ik begrijp het nog steeds niet.