Wel heel Vietnamees is het totale gebrek aan inzicht. Net als in het echte verkeer lopen ook de botsauto's hier vast. De verantwoordelijke moet elke rit een paar keer uit zijn hok komen om de knoop te ontwarren.
Die van mij is hij nog nooit moeten komen bevrijden. Zij vinden altijd hun weg naar het lege stuk. Niets leukers dan uit het kluwen wegrijden en dan zo hard mogelijk tegen elkaar botsen. 
Het onderlinge tikkertje gaat hen makkelijk af, tussen de iets donkerdere Vietnamezen haal je de witte bestuurders er zo uit. Zoekspelletje: vind drie bleekscheten op de foto hieronder.
Zoals de meeste brommers en auto's in het echte verkeer, rijden Vietnamese botsauto's niet echt snel. Voordeel is dan weer dat je, in tegenstelling tot de doorsnee Vlaamse kermis, hier niet voor elke rit moet betalen. Elk pretpark, dus ook dit, heeft botsauto's en die zijn in de toegangsprijs inbegrepen.
Dus gaan wij minstens 23 keer.
Laat op de avond, als er bijna geen volk meer staat aan te schuiven, blijven we gewoon zitten. Vinger in de lucht. 'Mogen we nog een ritje?' Elkaar achtervolgen, dat worden ze nooit moe.
En als ze niet tegen elkaar rijden, dan zitten ze hun vader achterna. 'Gassen!!' roept Lukas. En plots gaat het toch nog behoorlijk snel. Als ze frontaal tegen elkaar botsen, zie ik piloot en copiloot hoog uit hun stoel wippen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten