(Over)grootouderlijk huis

Zij hebben er minder jeugd doorgebracht dan ik, maar toch ook herinneringen.

Herinneringen aan de voordeur. De oude klopper niet gebruiken, maar twee keer duwen op de bel. Dan weten ze dat wij van de familie zijn en dat ze zich niet moeten haasten met opendoen.

Herinneringen aan de harde zitbank in de keuken. De bank in L-vorm, tegelijk bergruimte. Vlakbij de deur naar de gang sopt Grootva op zijn vaste plaats boterhammen in zijn koffie.

Herinneringen aan de doos met auto's die in een hoek van de living klaarstond voor wanneer de achterkleinkinderen op bezoek kwamen. Daarnaast puzzels en een paar oude poppen.

Herinneringen aan de twee houten treden naar de living: aan de zijkant een hellend vlak waarop auto's vanzelf naar beneden rijden.

Herinneringen aan de traplift in de gang. 'Mogen we met de stoel naar boven?'
'Maar ja, natuurlijk,' zei Grootmoe elke keer weer. Zweven over treden met diepgeel tapijt.

Herinnering aan het servies. Een tas op een ondertas, om dan uiteindelijk toch fruitsap uit een brikje te drinken.

Herinneringen aan de tuin. En die keer dat ze daar een kamp bouwden.

Herinneringen aan de knop bovenaan de trap, de knop om vanaf de bel-etage de voordeur te openen. Dat grootmoe die knop ook gebruikte als we weer buiten stapten en dan toch nog mee de trap afging om op de stoep naar ons te zwaaien. Tot we aan de rand van het Citadelpark en uit het zicht waren.