Plechtige proclamatie

Dat haar laatste schooldag een met traantjes zou zijn, wist ik al toen ze kleuter was. Ik kan het niet anders uitdrukken dan met een paar clichés. Zoals zij zich daar al na een paar weken thuis voelde, alle tijd en ruimte kreeg om te groeien en (open) te bloeien... Zonder in details te treden: wat haar leerkrachten en eigenlijk dat hele team - van het middagtoezicht tot de directie - voor haar gedaan hebben, is onbetaalbaar.

Ik wist alleen niet dat die laatste schooldag een jaar vroeger zou komen.

De Feniks zocht en vond een mooie manier om daarmee om te gaan. 'Tenslotte is zij ook een schoolverlater.' Dus mocht ze meedoen met de centrale toetsen die elke leerling op het einde van de lagere school aflegt. En met de proclamatie.

De voorbereiding alleen al!
'Goed,' antwoordde ze als ik na school naar de toets vroeg.
'En de piramide is vandaag gelukt!'
Of 'Goed. En ons filmpje is klaar!'
'Goed. De uitnodiging zit in mijn boekentas!'
'Goed. We hebben het liedje gekozen!'
'Goed. Er komt ook nog een verrassing!'

We namen ook oefenbundeltjes door, hoor. Maar de proclamatie was duidelijk belangrijker dan de toetsen. Dus zat ik gisteravond met haar broer en haar peter-in-plaats-van-papa op een harde houten bank. De peter in zijn nopjes, Lukas uiterst alert. Want de kans bestaat dat hij het zesde leerjaar terug in België doet. En ik weet nu al: ook op zijn proclamatie zal ik een traantje wegpinken.

Geen probleem, daar bestaan zakdoeken voor. Zo ben ik op alles voorbereid, dacht ik. Tot ik dat meisje uit het vijfde zag, tussen al die grote zesdes. Ik voelde van alles door elkaar: onzekere gedachten waar ik helemaal niet op voorbereid was. 

Wat is ze groot, wat doet ze dat goed! Wat is ze nog klein, laat haar nog maar even zo blijven... En wat zijn wij toch van plan? Weg van dit warme nest, weg uit haar vertrouwde omgeving?

Tot Pharrell Williams uit de boxen schalde. Dat moet ik doen! Eén. Goed naar haar kijken. Hoe ze daar potverdorie toch maar tussen die zesdes staat. Oogverblindend te blinken. Twee. Blij zijn om wat geweest is. Bedankt, Feniks. Echt zo hard bedankt. En drie. Dat liedje in mijn hoofd houden.

Hun versie.

En deze.