Zo'n bord staat daar niet voor niets, wij speelden braaf aan de rand. Er lagen verse wilgentenen waarmee we ijsblokken biljartten. We keken naar de ingekapselde luchtbellen en probeerden op die manier de dikte te schatten. We renden heen en weer in die verdomd koude polaire vortex, hoorden het bevroren gras kraken onder onze voeten. Porden het ijs met een tak en zetten uiteindelijk toch af en toe onze voeten. Een kleine spreidstand van de rand verwijderd, verder durfden we ons niet te wagen.
Daarna: opwarmen met chocomelk en terug naar huis via de houten brug over de meersen. In de winter staan de drassige weilanden onder water, dezer dagen is het onder die brug dus één grote ijsvlakte. Omdat daar geen verbodsbord stond, stapte Lukas op het ijs en... in een wak! Het wordt zo langzamerhand traditie. En ik dacht nooit dat ik dit ging schrijven: er zijn meer verbodsborden nodig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten