Deze dag, een leven

Ik doe het op gezette tijden. Soms met 20 tegelijk, meestal met een vaste club van 5. En nu ik erover nadenk: ook best vaak solo, eigenlijk zelden met 2.

Wandelen. Ook al is het extreem koud. Ik smeer mij in, zet een zonnebril op en stap in het winterlicht. Daar moest ik aan denken toen ik in de biografie van Astrid Lindgren dook.



In haar twintiger jaren gaat ze met vriendinnen op tocht. Astrid doet verslag in de lokale krant, waar ze als stagiaire in dienst is. Ze vertelt over het bezoek onderweg aan Ellen Key, auteur van 'De eeuw van het kind'. In het riante huis van Key valt haar oog op een spreuk. 'Deze dag, een leven' van de Zweedse dichter Thomas Thorild.

Het wordt haar levensmotto: je moet altijd elke dag ten volle leven. Ik lees graag biografieën, vooral die waarin de losse eindjes achteraf rode levensdraden blijken te zijn. Lindgrens lijfspreuk bijvoorbeeld en hoe ze die heeft opgepikt: uiteindelijk zal ze haar hele leven al haar energie en fantasie aan kinderen wijden, belangrijke vriendschappen met vrouwen onderhouden en ook altijd terug de natuur opzoeken.

Ik denk dat ik dat begin te begrijpen. Geef mij een goed kinderboek, zet mij op de trein naar een flinke wandeltocht waarop ik kan bijpraten met fijn vrouwelijk gezelschap en ik denk bij thuiskomst ook: deze dag, een leven!