Ze stonden zaterdag op De Koer. Nog minstens drie jaar mag dat collectief puzzelen aan de nieuwe ontwikkeling van de Meibloem, een zaal gebouwd uit stenen en socialisme. Het is goed dat er in hartje Brugse Poort weer veel staat te gebeuren. Ik kijk al uit naar het café waar de buurt weer veel plannen gaat smeden. Naar de acht kunstenaars, vormgevers, muzikanten, architecten, ... die er kunnen wonen en werken. (Ook geïntresseerd in zo'n residentie? Stuur ze jouw voorstel!)
De opening gisteravond was alvast veelbelovend. The Germans zeg. Doorgaans hou ik niet zo van luid lawaai en flikkerend licht, dat vraagt om migraine. Nu ze in de buurt waren, wilde ik het wel eens horen. Hij noemt het zelf noise, de frontman waarmee ik zo lang samen in de scouts zat. Voorzien op niets dan herrie, vond ik het verrassend goed. Daarom wil ik bij hun volgende optreden backstage worden uitgenodigd voor meer dan kletsen alleen. Dan vraag ik of The Germans iets willen spelen als toen, achter de gordijnen van Pukkelpop.
The Germans ietwat intimistisch en experimenteel, dat kan ik wel hebben. Van sfeer lijkt het zelfs een beetje op wat Lander Gyselinck kort tevoren bracht. Drumstel in het midden, daarrond stoelen in een kring. Vier lange nummers die hij zelf 'liedjes' noemt. Atonaal drummen, bestaat dat? Telkens wanneer ik dacht dat het ritme een bepaald patroon had, varieerde Lander weer. Hij bewoog een microfoon over het trillen van de cimbalen, zette het simpel xylofoongetokkel in een ingenieuze loop, kraakte een plastic waterflesje over het gespannen vel van zijn trommel, rinkelde met Afrikaanse voetbelletjes, drumde op een keukenhanddoek. Zelfs zijn ode aan Jennifer Lopez - 'ik ben nog lang verliefd geweest op haar' - met vervormde opnames van haar songs, was ... Ik kan het niet beschrijven. Je moet hier maar eens naar luisteren.
Daar stond ik dan op De Koer, met open mond, en ik dacht: alsjeblief, meer van dat. Ontdekkingen, ik doe ze zo graag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten