Dat houdt maar niet op, daar in de Ardennen. Zijn familie, nu mijn familie. Wanneer zijn we nog een keer thuis zodat ik de was en de plas kan doen?! Gelukkig vallen die praktische bezwaren in gezelschap snel weg. Er wordt gewandeld, gefietst, gekookt, gegeten, gepraat, gespeeld, gelezen. Er worden hartjes getekend in de damp op de glazen want van de stoomcabine. Er worden zware verliezen geleden bij RISK. Er wordt gezonnebaad. Er wordt gevaren van België tot Australië en terug.
Die was was ik dus helemaal vergeten. Het plan is nu om er een jaarlijkse traditie van te maken. Klinkt goed: alle hens van de familie aan dek, geen tijd of aanleiding om aan iets anders te denken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten