De volle negen jaar

Niets te groot, dat badpak! Gewoon rats versleten, de rek eruit. Hoe weinig ze zich daarvan aantrekt. Doorgaat met glijden tussen de keien, joelen en spatten en spetten. Een heerlijk kind is het.

Vandaag mag ik dat wel eens zeggen. Nu ze volledig negen is en niet meer bijna. Want juist is juist. Toen passanten verwonderd naar haar leeftijd vroegen - want niet te geloven dat ze alles zelf fietste - en wij negen antwoordden, verbeterde ze ons altijd. Bijna!

Nu dus echt. Hebben wij de volle negen jaar dat heerlijke kind in huis. Ik kan het zelf bijna niet geloven. Mochten wij eerst dat zachte babylijfje masseren, slaat zij nu haar lange armen om onze nek. Ik ga haar en mezelf vandaag regelmatig in de armen knijpen om te voelen dat het echt is. Ze zal moeten lachen. Maar mama! Natuurlijk! En dan vleit ze haar hoofd tegen mijn arm en vraagt of ze nog een koekje mag. Of geeft ze mij een klapzoen en holt de tuin in. Of wil ze het verhaal over haar geboorte nog eens horen. Of gaat ze een tekening maken. Of een liedje. Of versiering voor haar feest met de vriendjes. Of ... Iets waarbij ik weer zal denken: wat een heerlijk kind is ze toch!