Kippenkind

Of ze ook iets anders dan speelgoed mocht vragen? Altijd een risico om daar enthousiast op te reageren. Een volmondig ja staat bijna gelijk aan een blanco cheque ondertekenen.

Een kip, wilde ze. 'Goed,' zeiden wij. 'Op voorwaarde dat je zelf uitzoekt hoe we dat moeten aanpakken.' Ze kreeg advies van haar meter, kippenhoedster op den buiten. Sms-te daarna met de vader van een vriendinnetje, kippenkenner in de stad. Vroeg het tot slot aan de buren, vast adres voor vossenvisite.

'Minstens twee,' was haar conclusie. 'Anders zijn ze ongelukkig. In Nevele is er naar 't schijnt een goede kweker van legkippen. Maar eerst moeten we een vosveilig hok en ren bouwen.' Haar vader trok zijn broek op, ging naar de doe-het-zelf-zaak en begon eraan.

Ik weet niet hoeveel uren hij er uiteindelijk aan besteedde. Verschillende weekends en avonden opgeteld waren het er véél. Want vossen graven, tot een halve meter diep. En kippen vliegen, tot wel anderhalve meter hoog. Dat betekende: omheiningen ingraven en overspannen, bochtenwerk verzinnen voor de ingang van het hok. In de keuken slingerden zeven papiertjes met verschillende ontwerpen. Lengtematen in potlood erbij gekrabbeld. Verschillende keren doorstreept en aangepast.

Het toppunt van vader zijn. Bouwend aan haar cadeau bleef hij nadenken hoe hij zijn dochter maximaal kippenplezier kon geven. Puzzelen, stapje achteruit, vloeken, verbeteren. Kan ze makkelijk aan de eitjes? Scharnieren in het dak. Kan ze het ren nog proper harken als het overdekt is? Uitneembare roosters. Gaan de kippen genoeg plaats hebben in onze kleine stadstuin? Hok op poten. Willen we dat die beestjes af en toe vrij rondlopen in onze tuin? Hekje in de omheining en betere barricades aan de buitenrand. Kunnen we de kippen zien vanuit ons huis? Hok zo ontworpen dat we op de in- en uitloop kijken.

En ondertussen passeerden de buren en werd het zo gezellig als tijdens de verbouwingen. 'Wat zijn jullie van plan? Oh, kippen. Fantastisch!' De ene hoort dat pok-pok-pok zo graag, de andere gaat vaak komen kijken, nog iemand anders wil wel eieren komen rapen als we op vakantie zijn. 'Toch geen haan? Want dat maakt veel lawaai!' Ze hopen met ons mee dat er geen vossen of vandalen zullen komen. Herhalen wel tien keer dat hij een goede vader is, zo bezig voor zijn dochter. Toen de kippen arriveerden, stonden ze bij het tuinhek te drummen. Even opgetogen als Jana.

Zij piepte in de kartonnen doos, draaide de flappen om, hield haar armen voor zich uitgestrekt. Een beetje angstig maar beslist. Allerliefste zette zijn handen boven de hare, samen tilden ze beest voor beest in het hok. Daar moeten ze eerst een etmaal op stok, zodat ze zich thuis gaan voelen.

'Volgens de boer zijn ze zes maanden oud, mama. Dat is de leeftijd waarop ze starten met eieren leggen. De donkerbruine heeft een lichte krans rond haar nek. Die ga ik Knofje noemen. De lichte is omgekeerd: die heeft een donkerbruine krans rond haar nek. Dat is Kieke.' Twee namen met de K van kip, tevoren uitgezocht in ons versleten voornamenwoordenboek. Knofje stond niet in de lijst, die naam kent ze vanzelf. Kieke-zonder-n stond er wel. Het is een erkende koosnaam voor Griet / Grietje en helemaal haar gevoel voor humor.

Vierentwintig uren duren lang. Na tien uren slaap kon ze niet meer wachten. Warme trui boven haar pyjama. Geen tijd voor iets aan haar voeten. Tuin in. Recht naar het hok.

Ondertussen zijn Kieke en Knofje al een paar keren hun loopplank afgedaald. Het zijn geen heldinnen, ze scharrelen nog steeds een beetje aarzelend rond. Knofje is meestal de eerste, Kieke volgt. En wij, wij volgen hun bewegingen op de voet. Juij, Knofje heeft de drinkbak gevonden! En Kieke ook. Knofje is in de boerenkool aan het pikken! Kieke ook. Hmmm, frietjes lusten ze blijkbaar niet. Zelfs Knofje niet. Die mangopit kluiven ze wel af. 'Gekookte spaghetti! Dat moeten we eens proberen. Dat lusten ze naar het schijnt graag.'

Ik wist niet dat je over kippen zoveel kon vertellen. Maar het bevestigt ons weer in ons idee van de grote collectieve verjaardagscadeau's. Niet per se groot in geld, maar in symboliek. Zij herinnert zich nog het winkeltje, de verkleedkoffer en haar eerste fiets-met-pedalen, het flamencokleed toen iedereen voor een berg accessoires had gezorgd, haar persoonlijk krantenabonnement ...

Nu verzamelde de framilie twee beesten, handleiding, hooi, voeder en alle mogelijke benodigdheden. We zien Jana haar miniboerderij beredderen en organiseren. Voor ze naar school vertrekt, gaat ze kijken. Voor ze aan haar avond begint, gaat ze kijken. Dan streelt ze hun zachte pluimen, staat ze naar die mooie zachte klokgeluidjes te luisteren. En dan knikken Allerliefste en ik naar elkaar. Wat goed, zo'n groot cadeau waar ze zo van geniet. Nog voor heel lang. Zachte pluimen en klokgeluidjes.